Mimo, że wiatr w oczy wieje, trzeba iść dalej, do celu niedziela, 13 października 2013. To cała ja - nieodgadniona, roztrzepana, z głową w chmurach. Wiatr W Oczy Lyrics[Zwrotka 1: Rafi]Jednym wiatr w oczy temat jak rzekaPopaprana rzeczywistość otacza człowiekaProblemy, z którymi czasem trudno się mierzyćBo system w tym kraju do udanych nie należyNa każdym kroku napotykasz przeszkodyZa każdym razem wyrastają w górę schodyPrzy każdej okazji rzucane pod nogi kłodyWięc słuchaj młody rzadko kto idzie na ugodyWpadniesz do wody i to będzie znakŻebyś się przyzwyczaił do tego, że nie fruwasz jak ptakJa tak mówię a ty mi w to synu uwierzBo od wielu lat mam uznanie w PDG klubieI nie raz nie dwa dostałem do życia po dupieAle żyję dalej i robię to co najlepiej umiemA więc dobra rada olej pieprzonego gadaI omijaj przeszkody, które ci podkłada[Zwrotka 2: RY23]Mimo że idziesz pod wiatr to jeszcze brniesz w muleBo koń na którego postawiłeś złapał bóleTak jak ty kiedy ktoś inny zgarnął pulęZa wyścig który miałeś wygrać na spółęZ ziomkiem lecz koń okazał się mułemKonkret wtopiliście siana bo szulerDał wam nietrafny cynk przegiął strunęTo jakbyście wkładali łeb w ule u nogi kule maszChodzisz z trudem a w twarzCiągle wiatr w oczy z całym brudemCały miszmasz tego świataLecieć z wiatrem w tym kierunku to atak którego nie odeprzesz od takPakt z diabłem na co dzień w twoim miejskim grodzieW chłodzie jakbyś żył w mieście wykutym w lodzieSzron na brodzie ubrany w zestaw z nike'a przychodzieńTo weź się podziel bo brak chłodu to bodziecPowiedz bo to tylko zostaje full kapitałTy i najem nie dają naj bajerW kraju gdzie byle frajer sprawia że rap toczySpołeczeństwo któremu wiatr w oczy[Zwrotka 3: Rafi]A ty co śmieciu patrzysz tylko jak mi dokopaćJa nic sobie nie robię z tego popatrz popatrzBit daje solidnego kopa ja ubarwiam go rymami cenniejszymi niż ropaI choć nie zawsze na twardym gruncie postawiona stopaI choć nie zawsze wybranka serca równie mocno kochaI choć skrzynka pocztowa wypełniona wezwaniamiA głowa przepełniona długami, debetamiTe ciągłe zmagania z problemami, kłopotamiChociaż to czasem przypomina walkę z wiatrakamiTo ja ciągle trwamRozpycham się łokciami i szczerze wierzęŻe na to wszystko siłę Bóg da miI czasami mam dość nie mówię, że nieAle walczę i z mikrofonem stoję na scenieI uważam bo przecież tak łatwo się stoczyćGdzie życie życiem choć przez całe życie wieje wiatr w oczy[Zwrotka 4: Kowall]Czasem starasz się by twój świat stał się innyKolejny dzień zamykasz za sobą drzwi od windyKolejny dzień ale taki sam jak cała resztaKupiłeś zdrapkę ale wygrana nie podeszłaNie przestań wiadomo chcesz szczęścia wiadomo bo onoSprawia, że rozpiera duma i unosi honorNa pomoc możesz wcale nie liczyć chyba że byś chciał zawisnąć na szubienicyPechowcy nieudacznicy tak byś nas nazwałPrzez to że nam chujnie zaserwowano na startŻe drogi do celu nie oświetla gwiazdaTylko intuicja własna i zasada jasnaŻe gdy wieje musisz być jak konstrukcja żelaznaNa tym nie poprzestań bo to dopiero przedsmakA życie się toczy co będzie dalej to w kolejnych wersjachA na razie wiatr w oczy[Tekst i adnotacje na Rap Genius Polska]
To nie tobie ptak się zwierza. W księżycową noc. Lecz ludziom wszelkich ras i wszelkich wiar. Więc zanućmy tę melodię, co z gór płynie -. Barwy, które kolorowy niesie wiatr. Możesz
Tytuł oryginału: La Sombra del VientoProjekt okładki: Dariusz BłońskiRedakcja: Marta Szafrańska-BrandtRedakcja techniczna: Zbigniew KatafiaszSkład wersji elektronicznej: Robert FritzkowskiKorekta: Elżbieta JaroszukZdjęcie na okładce i stronie tytułowejF. Català-Roca. Madrid, c. 1955 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de CatalunyaZdjęcia wewnątrz książkiF. Català-Roca. Arc del Teatre Street. Barcelona, c. 1953 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Old Book Store. Barcelona, c. 1952 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Muntaner Street. Barcelona, c. 1953 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Stained Glass. Barcelona, 1973 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Argenteria Street. Barcelona, c. 1967 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. d’En Carabassa Street. Barcelona, 1973 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Via Laietana. Barcelona, c. 1953 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Mare de Déu de la Merce. Barcelona, 1973 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Palau Dalmases. Barcelona, 1973 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Seller of Songs Lyrics. Barcelona, c. 1953 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. La Rambla. Barcelona, c. 1953 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya; F. Català-Roca. Madrid, c. 1955 © Photographic Archive F. Català-Roca – Arxiu Fotogràfic de l’Arxiu Històric del Col·legi d’Arquitectes de Catalunya© Dragonworks, 2001. All rights reserved© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2005, 2021© for the Polish translation by Beata Fabjańska-Potapczuk and Carlos Marrodán CasasISBN 978-83-287-1809-8Warszawskie Wydawnictwo LiterackieMUZA SAWarszawa 2021Wydanie IIFRAGMENTCMENTARZ ZAPOMNIANYCH KSIĄŻEKKsiążka ta należy do cyklu powieści, które spotykają się w literackim świecie Cmentarza Zapomnianych Książek i łączą poprzez osoby i wątki, stanowiące fabularne mosty pomiędzy poszczególnymi historiami. Jednak każda z książek przedstawia opowieść zamkniętą w sobie i o Cmentarzu Zapomnianych Książek można czytać w dowolnej kolejności, można też czytać każdą część osobno. Pozwala to Czytelnikowi dostać się do labiryntu historii różnymi drzwiami i znaleźć drogi, które złączywszy się, poprowadzą go do serca Ramonowi Planas,choć zasłużył chyba na coś lepszegoCmentarz Zapomnianych KsiążekWciąż pamiętam ów świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Szliśmy ulicami Barcelony. Były pierwsze dni lata 1945 roku. Miasto codziennie dusiło się pod naporem szarego jak popiół nieba i słonecznego żaru, zalewającego Ramblę Santa Mónica strumieniem płynnej miedzi.– Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla siebie – ostrzegł mnie ojciec. – Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi.– Nawet mamie? – spytałem westchnął, ukryty za tym swoim smutnym uśmiechem, który jak cień towarzyszył mu nieodłącznie przez całe życie.– Nie, oczywiście, że nie – odparł, spuszczając głowę. – Przed nią nie mamy tajemnic. Mamie możesz mówić tuż po wojnie domowej epidemia cholery zabrała mi mamę. Pochowaliśmy ją na cmentarzu Montjuïc w dniu moich czwartych urodzin. Pamiętam tylko, że padało przez cały dzień i całą noc, a kiedy zapytałem tatę, czy niebo też płacze, nie był w stanie słowa z siebie wykrztusić. Mimo upływu sześciu lat nieobecność mamy była dla mnie wciąż jakimś omamem, krzykiem ciszy, której nie potrafiłem jeszcze zagłuszyć słowami. Mieszkaliśmy z ojcem na ulicy Santa Ana, tuż przy placu kościelnym. Nasze małe mieszkanie mieściło się bezpośrednio nad antykwariatem specjalizującym się w sprzedaży zarówno rzadkich egzemplarzy dla bibliofilów, jak i książek używanych. Ten magiczny bazar odziedziczony po dziadku miałem z kolei ja przejąć po ojcu, który nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Wyrastałem pośród książek, zaprzyjaźniając się z niewidzialnymi postaciami żyjącymi na rozsypujących się w proch stronach, których kolor mam do tej pory na palcach. Jeszcze jako mały dzieciak nauczyłem się zasypiać, opowiadając mamie w półmroku pokoju, co takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało mnie w szkole, czego nowego się nauczyłem. Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej dotyku, ale jej aura i ciepło obecne były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając wiarę tych, którzy mogą jeszcze zliczyć swój wiek na palcach obu rąk, wiedziałem, że wystarczy zamknąć oczy i zacząć mówić do mamy, a ona, gdziekolwiek by się znajdowała, na pewno mnie usłyszy. Tata siedząc w pokoju jadalnym, słyszał mnie czasami i płakał że tego czerwcowego dnia obudził mnie mój własny krzyk. Serce łomotało mi tak, jakby dusza chciała wyrwać się z piersi i uciec schodami w dół. Tata przybiegł natychmiast i wystraszony, przytulił mnie do siebie, usiłując uspokoić.– Nie mogę przypomnieć sobie jej twarzy. Nie mogę przypomnieć sobie twarzy mamy – wyszeptałem bez objął mnie jeszcze mocniej.– Nie bój się, Danielu, spokojnie. Ja pamiętam za nas na siebie, szukając słów, które nie istniały. Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że mój ojciec starzeje się, a jego oczy, te zawsze przymglone i zagubione oczy, nieustannie patrzą wstecz. Wstał, rozsunął zasłony, by wpuścić chłodne światło świtu.– No, dość tego. Pospiesz się, Danielu, ubieraj się. Chcę ci coś pokazać – powiedział.– Teraz? O piątej rano?– Istnieją takie miejsca, które trzeba i można oglądać jedynie w ciemnościach. – Ojciec nie ustępował, przesyłając mi zarazem tajemniczy uśmiech, zapożyczony najprawdopodobniej z jednego z tomów Aleksandra wychodziliśmy z bramy, miasto było jeszcze opustoszałe, po okrytych mgłą ulicach snuli się tylko gdzieniegdzie nocni stróże. Latarnie na Ramblas oświetlały jedynie opary w prowadzącej ku morzu alei, aczkolwiek ich rozrzedzone światła zaczynały już migotać, zwiastując rychłe przebudzenie się Barcelony i zrzucenie przez miasto ulotnego przebrania mglistej akwareli. Dotarłszy do ulicy Arco del Teatro, zapuściliśmy się w uliczki dzielnicy Raval, przechodząc pod arkadą rysującą się niczym sklepienie wzniesione z niebieskiej mgły. Szedłem za ojcem wąskim zaułkiem, wydeptaną ścieżką bardziej niż ulicą, czując, jak za naszymi plecami coraz szybciej zanika poświata Rambli. Z dachów i z balkonów zaczął zsuwać się ukośnymi strugami poranny brzask, nie docierając w ogóle na ziemię. W końcu ojciec zatrzymał się przed drzwiami z litego, sczerniałego od starości i wilgoci drewna. Przed nami wznosił się budynek przypominający wrak budowli, która kiedyś była pałacem lub siedzibą muzeum gromadzącego wyłącznie mary, cienie i pogłosy.– Danielu, pamiętaj, że o tym, co zaraz ujrzysz, nie będziesz mógł powiedzieć nikomu. Pamiętaj: nikomu, nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi. o rysach drapieżnego ptaka i posrebrzonych włosach otworzył nam drzwi. Jego ostre, orle i nieprzeniknione oczy spoczęły na mnie nieruchomo.– Witaj, Izaaku. Oto mój syn Daniel – obwieścił ojciec. – Niebawem skończy jedenaście lat, a w przyszłości przejmie po mnie księgarnię. Już dorósł dostatecznie, by poznać to zwany Izaakiem nieznacznym skinieniem głowy zaprosił nas do środka. Wszystko przed nami zanurzone było w niebieskawym półmroku, który zaledwie pozwalał się domyślać zarysu marmurowych schodów i obecności korytarza pokrytego freskami zapełnionymi aniołami i baśniowymi stworami. Ruszyliśmy za strażnikiem owym zamkowym korytarzem i dotarliśmy do wielkiej okrągłej sali, najprawdziwszej bazyliki ciemności, zwieńczonej kopułą, z której wysokości padały snopy światła. Niezmierzony labirynt korytarzyków, regałów i półek zapełnionych książkami wznosił się po niewidoczny sufit, tworząc ul pełen tuneli, schodków, platform i mostków, które pozwalały się domyślać przeogromnej biblioteki o niepojętej geometrii. Na wpół ogłupiały spojrzałem na ojca. Uśmiechnął się i puścił do mnie oko.– Danielu, witamy na Cmentarzu Zapomnianych głębi dostrzec można było z tuzin kręcących się po korytarzykach i platformach postaci. Kilka z nich odwróciło się i pozdrowiło nas z daleka. Zdołałem wówczas rozpoznać twarze kolegów ojca ze stowarzyszenia antykwariuszy. W oczach dziesięciolatka panowie ci jawili mi się niczym tajne i spiskujące bractwo alchemików. Ojciec przyklęknął i patrząc mi prosto w oczy, przemówił łagodnym głosem, tym szczególnym głosem bardzo osobistych wyznań i przyrzeczeń.– To miejsce, Danielu, jest tajemnicą i miejscem świętym. Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią. Za każdym razem, gdy książka trafia w kolejne ręce, za każdym razem, gdy ktoś wodzi po jej stronach wzrokiem, z każdym nowym czytelnikiem jej duch odradza się i staje się coraz silniejszy. Już dawno temu, wtedy kiedy mój ojciec mnie tu przyprowadził, miejsce to miało swoje lata i było stare. Może nawet tak stare jak samo miasto. Nikt na dobrą sprawę nie wie, od kiedy to miejsce istnieje ani kto je stworzył. Teraz powiem ci to, co powiedział mi mój ojciec. Kiedy jakaś biblioteka przestaje istnieć, kiedy jakaś księgarnia na zawsze zamyka podwoje, kiedy jakaś książka ginie w otchłani zapomnienia, ci, którzy znają to miejsce, my, strażnicy ich dusz, robimy, co w naszej mocy, aby te bezdomne książki trafiły tutaj. Bo tutaj książki, o których nikt już nie pamięta, książki, które zagubiły się w czasie, żyją nieustającą nadzieją, iż pewnego dnia trafią do rąk nowego czytelnika, że zawładnie nimi nowy duch. W księgarni sprzedajemy i kupujemy książki, ale w rzeczywistości one nie mają właściciela. Każda, którą tu widzisz, była czyimś najlepszym przyjacielem. A teraz te książki mają tylko nas, Danielu. Potrafisz zachować ten sekret?Wzrok mój zagubił się w ogromie przestrzeni, w jej czarodziejskim świetle. Przytaknąłem ruchem głowy, a ojciec uśmiechnął się.– No, dobrze, a wiesz, jaką mam dla ciebie niespodziankę? – pokręciłem głową.– Przyjęte jest, że osoba, która po raz pierwszy odwiedza to miejsce, musi wybrać sobie dowolną książkę i przyjąć ją pod swoją opiekę, zaadoptować ją, tak by nigdy nie dotknęło jej zapomnienie. To bardzo ważne przyrzeczenie. Na całe życie – dodał mój ojciec. – A dziś ty musisz dokonać niespełna pół godziny błądziłem po zakamarkach tego labiryntu, nad którym unosiła się woń starego papieru, kurzu i magii. Pozwalałem swoim dłoniom wędrować po niekończących się rzędach wystających grzbietów, kusząc los, żeby pokierował moim wyborem. Zerkałem na spłowiałe tytuły, słowa w rozpoznawanych przeze mnie językach i w wielu innych językach, których nie byłem zdolny czemukolwiek przyporządkować. Kręciłem się po korytarzach i spiralach tuneli zapełnionych setkami, tysiącami tomów sprawiających wrażenie, że wiedzą o mnie więcej niż ja o nich. Dość szybko zawładnęła mną myśl, iż pod okładką każdej z tych książek czeka na odkrycie bezkresny wszechświat, podczas gdy za tymi murami życie upływa ludziom na futbolowych wieczorach, na radiowych serialach, na własnym pępku i tyle. I może ta myśl albo przypadek czy też los, powinowaty przypadku, sprawiły, że w tej samej chwili już byłem przekonany i właśnie wybrałem książkę do adopcji. A raczej książkę, która mnie usynowi. Wystawała niepozornie ze skraju jednego z regałów, oprawiona w skórę barwy czerwonego wina, i wyszeptywała swój tytuł złotymi literami płonącymi w spływającym spod kopuły świetle. Podszedłem do niej i dotknąłem opuszkami palców słów, czytając w milczeniu:Cień wiatru JULIÁN CARAXAni tytuł, ani nazwisko autora nigdy nawet nie obiły mi się o uszy, ale nic tam. Decyzja została już podjęta. Przez jedną i drugą stronę. Najostrożniej jak mogłem wziąłem książkę do ręki i przekartkowałem ją, wprowadzając w trzepot jej strony. Opuściwszy swą klatkę, wreszcie wolna, rozbłysła fajerwerkiem złotego pyłu. W pełni zadowolony z wyboru, ruszyłem labiryntem w drogę powrotną, ściskając książkę pod pachą i nie kryjąc radości. Może całkiem mnie urzekła magiczna atmosfera tego miejsca, ale byłem święcie przekonany, że ta książka czekała na mnie już od dawna, bardzo możliwe, że czekała już na mnie, zanim w ogóle przyszedłem na samego dnia po południu, wróciwszy już do mieszkania przy ulicy Santa Ana, zamknąłem się w swym pokoju i postanowiłem zapoznać się z początkowymi stronami mojego nowego przyjaciela. Zanim się obejrzałem, lektura pochłonęła mnie już całkowicie i nieodwołalnie. Była to opowieść o człowieku poszukującym swego prawdziwego ojca, którego nie znał i dowiedział się o jego istnieniu z ostatnich słów wypowiedzianych przez matkę na łożu śmierci. Dzieje tego poszukiwania przeistaczały się w fantasmagoryczną odyseję, w trakcie której główny bohater walczy o odzyskanie utraconego dzieciństwa i utraconej młodości, czytelnik zaś z wolna odkrywa cień nieszczęsnej miłości, a jej wspomnienie ma prześladować bohatera opowieści do końca jego dni. Opowieść miała strukturę przypominającą rosyjskie matrioszki: w większej babie siedzi mniejsza, w tej zaś jeszcze mniejsza. Z czasem narracja rozpadała się na tysiące historii, tak jakby główna opowieść znalazła się w korytarzu pełnym luster, co powodowało, iż jej tożsamość rozszczepiała się niejako na dziesiątki różnych odbić, choć ciągle była jedną i tą samą opowieścią. Minuty, godziny mijały niepostrzeżenie. Zatopiony w lekturze, ledwie usłyszałem, jak po paru godzinach dzwony katedry biją północ. Tonąc w miedzianym świetle stojącej na biurku lampy, znalazłem się w świecie obrazów i emocji, jakich nigdy przedtem nie zaznałem. Postaci tak realne, jak wdychane przeze mnie powietrze, porwały mnie za sobą w tunel przygód i tajemnic, z którego nie chciałem się wydostawać. Strona po stronie ulegałem coraz bardziej urokowi czytanej historii i jej świata, dopóki w oknach nie pojawiły się pierwsze promienie świtu, a moje zmęczone oczy nie dotarły do ostatniego zdania. Położyłem się w niebieskawym brzasku poranka z książką na piersiach i wsłuchałem się w dźwięki śpiącego miasta uderzające w dachy, skąpane w purpurze. Senność i zmęczenie pukały do moich drzwi, ale nie ulegałem im. Trwałem tak, urzeczony opowieścią, nie chciałem żegnać się z jej usłyszałem, jak jeden z klientów ojca powiedział w księgarni, że niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca. Owe pierwsze obrazy, echa słów, choć wydają się pozostawać gdzieś daleko za nami, towarzyszą nam przez całe życie i wznoszą w pamięci pałac, do którego, wcześniej czy później – i nieważne, ile w tym czasie przeczytaliśmy książek, ile nowych światów odkryliśmy, ile się nauczyliśmy i ile zdążyliśmy zapomnieć – wrócimy. Dla mnie tymi zaczarowanymi stronami zawsze będą te, które znalazłem w korytarzach Cmentarza Zapomnianych popielcowe 1945–19491Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec. Kiedy się obudziłem, w pierwszym odruchu chciałem jak najszybciej podzielić się informacją o Cmentarzu Zapomnianych Książek z moim najlepszym przyjacielem. Tomás Aguilar był szkolnym kumplem, który cały swój wolny czas poświęcał pomysłowym, acz mało praktycznym wynalazkom, takim jak aerostatyczna rzutka albo bączek dynamo. Jeśli już z kimś dzielić się tą tajemnicą, to tylko z Tomasem. Śniąc na jawie, już wyobrażałem sobie nas, jak wyekwipowani w latarki i kompasy ruszamy na wyprawę, gotowi odkryć wszystkie sekrety tych bibliotecznych katakumb. Później jednak, pamiętając o danym przyrzeczeniu, uznałem, że okoliczności zmuszają mnie do zmiany tego, co w powieściach kryminalnych określano jako modus operandi. W południe przystąpiłem do ojca z serią pytań dotyczących i książki, i Juliana Caraxa, sławnych, w moim mniemaniu, na cały świat. Zamierzałem oczywiście zdobyć wszystkie dzieła tego autora i w parę dni przeczytać je od deski do deski. Jakież było moje zdumienie, gdy się okazało, że mój ojciec, antykwariusz z dziada pradziada, pożeracz wszystkich katalogów wydawniczych, nigdy nie słyszał o Cieniu wiatru ani o Julianie Caraksie. Zaintrygowany, zajrzał do książki i na stronę redakcyjną.– Sądząc z podanych tu informacji, książka ta pochodzi z wydania, którego nakład liczył dwa tysiące pięćset egzemplarzy, wydrukowanych w Barcelonie przez wydawnictwo Cabestany Editores w grudniu tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku.– Znasz to wydawnictwo?– Przestało działać parę lat temu. Ale to nie jest wydanie pierwsze, bo wcześniej, w listopadzie tego samego roku, książka ukazała się w Paryżu, nakładem wydawnictwa Galliano & Neuval. Nic mi to nie mówi.– To znaczy, że to jest przekład? – zapytałem zbity z tropu.– Nie ma żadnej wzmianki na ten temat. Sądząc z zamieszczonych tu danych, jest to tekst oryginalny.– Książka po hiszpańsku, ale wydana najpierw we Francji?– Nie pierwszy i nie ostatni raz, takie czasy – dodał ojciec. – Może Barceló będzie coś wiedział na ten temat…Gustavo Barceló, kolega ojca z tej samej branży, był właścicielem księgarni znajdującej się w suterenie przy ulicy Fernando i najwspanialszym zarazem przedstawicielem barcelońskich antykwariuszy. Nigdy nie odrywał się od zgaszonej fajki, roztaczającej woń perskiego bazaru, i lubił przedstawiać się jako ostatni romantyk. Barceló utrzymywał, że jego rodzinę łączyło jakieś dalekie pokrewieństwo z lordem Byronem, mimo iż on sam pochodził z miejscowości Caldas de Montbuy. Być może, pragnąc owe powinowactwa unaocznić, nosił się nieodmiennie w stylu dziewiętnastowiecznego dandysa, w fularach, białych lakierkach i z nieodłącznym, choć zrobionym ze zwykłego szkła monoklem, którego, jak mawiali złośliwi, nie zdejmował nawet w ustroniu toalety. Naprawdę zaś jedynymi więzami krwi, jakimi rzeczywiście mógł się poszczycić, były więzy z własnym ojcem, przemysłowcem, który zbił, nie zawsze najuczciwszymi metodami, fortunę pod koniec dziewiętnastego wieku. Jak utrzymywał mój ojciec, Gustavo Barceló był, formalnie rzecz biorąc, człowiekiem majętnym, antykwariat zaś był raczej pasją niż interesem. Kochał książki bezgranicznie i – choć stanowczo to dementował – jeśli zdarzało się, iż ktoś z odwiedzających jego księgarnię zakochiwał się w książce, której cena przekraczała jego możliwości, Barceló obniżał jej cenę do akceptowalnego poziomu, a nawet przekazywał w prezencie, jeśli uznał, że ma do czynienia z prawdziwym miłośnikiem książek, a nie przypadkowym dyletantem. A ponadto miał pamięć niezwykłą i ogrom wiedzy, których ani wygląd, ani pretensjonalne maniery nie mogły przyćmić, bo o czym jak o czym, ale o rzadkich książkach właśnie on, a nie kto inny, wiedział wszystko. Owego wieczoru, po zamknięciu księgarni, ojciec zaproponował mi, byśmy przeszli się do kawiarni Els Quatre Gats na ulicy Montsió, gdzie Barceló i jego koledzy spotykali się regularnie, gawędząc w gronie bibliofilów o przeklętych poetach, martwych językach i arcydziełach oddanych na łaskę i niełaskę Quatre Gats znajdowała się rzut kamieniem od domu i było to jedno z moich najbardziej ulubionych miejsc w Barcelonie. Tam właśnie, w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym drugim, poznali się moi rodzice, nie bez powodów więc przypisywałem urokowi tej starej kawiarni, przynajmniej po części, początek mej podróży ku życiu na tym świecie. Kamienne smoki strzegły fasady osaczonej nakładającymi się cieniami, a jej gazowe latarnie zatrzymywały w miejscu i czas, i wspomnienia. Wewnątrz lokalu goście współżyli z przeróżnymi echami z innych epok. Buchalterzy, marzyciele i czeladnicy dzielili stół z duchami Pabla Picassa, Isaaca Albeniza, Federica Garcii Lorki czy Salvadora Dalí. Tutaj byle chłystek mógł czuć się przez chwilę ważną postacią historyczną za cenę kawy z odrobiną mleka.– A kogóż to widzą moje oczy, witaj Sempere – zawołał Barceló, ujrzawszy mego ojca – synu marnotrawny. Czemuż to zawdzięczamy ten niewątpliwy honor?– Don Gustavo, ów zaszczyt zawdzięcza pan mojemu synowi Danielowi, który właśnie dokonał odkrycia.– A to zapraszamy do naszego dostojnego grona, bo takie wydarzenie w pełni zasługuje, by je najodpowiedniej uczcić – oświadczył Barceló.– Dostojnego grona? – szepnąłem do taty.– Barceló uwielbia wysokie tony – burknął pod nosem ojciec. – Lepiej się nie wtrącaj, bo może mu to jeszcze bardziej dodać i uczestnicy tertulii zrobili nam miejsce przy stole, Barceló zaś, który uwielbiał błyszczeć w towarzystwie, już kilkakrotnie zdążył głośno podkreślić, że jesteśmy jego gośćmi.– A ile kawaler liczy sobie lat? – spytał po chwili Barceló, dyskretnie taksując mnie wzrokiem.– Prawie jedenaście – zareagował szelmowskim uśmiechem.– To znaczy dziesięć. Nie dodawaj sobie lat, kochaniutki, bo życie i tak ci ich nie stałych uczestników tych kawiarnianych dysput przytaknęło z aprobatą. Barceló przywołał jednego z kelnerów, którego wyraz twarzy niechybnie przejęty został z galerii dowcipów rysunkowych.– Koniak dla mego przyjaciela Sempere, ale koniak prawdziwy i oryginalny, a dla latorośli mleko z cynamonem i z pianką, bo musi urosnąć. Aha, i proszę podać jeszcze parę plastrów szynki, ale porządnej szynki, a nie takiej podeszwy jak ostatnio, tego typu wyrób zostawcie raczej szewcom – zagrzmiał kiwnął głową i odszedł, powłócząc nogami i duszą.– A nie mówiłem? – skwitował księgarz. – Proszę bardzo, a niby skąd mają się brać nowe miejsca pracy, skoro w tym kraju ludzie, nawet po śmierci, nie odchodzą na emeryturę. Wystarczy popatrzeć na pierwszego lepszego z naszych licznych świętych. I nie ma zaciągnął się raz i drugi ze swej zgaszonej fajki, nie spuszczając bystrego oka z trzymanej przeze mnie książki. Pomimo kuglarskiej powierzchowności i nieopanowanego słowotoku potrafił wyczuć zdobycz tak, jak wilk wyczuwa zapach krwi.– A teraz do rzeczy – powiedział z udawaną obojętnością. – Co też za skarb przynoszą mi panowie?Spojrzałem na ojca. Skinął głową. Bez słowa i wstępnych ceregieli podałem książkę Barceló. Przejął ją ruchem wprawnego antykwariusza. Swymi palcami pianisty natychmiast sprawdził jej stan, jakość papieru, grzbietu i okładki. Obdarowując mnie swoim florenckim uśmiechem, szybko przeszedł na stronę redakcyjną, by poświęcić jej minutę badawczej, niemal śledczej, lektury. Zgromadzeni wokół stolika przypatrywali mu się w milczeniu, jakby oczekiwali cudu lub przyzwolenia na zaczerpnięcie powietrza.– Carax. Ciekawe – burknął nieprzeniknionym rękę, chcąc odzyskać książkę. Barceló zmarszczył brwi, ale oddał mi książkę z lodowatym uśmiechem.– A gdzieżeś ją, chłopcze, znalazł?– To tajemnica – odparłem, wyobrażając sobie, że w tym momencie ojciec skrycie się z kolei uniósł brwi i skierował wzrok na mojego ojca.– Przyjacielu Sempere, przez wzgląd na pana osobę i na szacunek, jakim pana darzę, za zaszczyt mając sobie naszą wieloletnią, głęboką i, jak mniemam, braterską przyjaźń, proponuję dwieście peset i po sprawie.– To z moim synem musi pan rozmawiać – odparł ojciec. – To jego obdarzył mnie wilczym uśmiechem.– Wobec tego, jaka jest twoja odpowiedź, młodzieńcze? Dwieście peset, jak na debiutancką transakcję to całkiem nieźle… Sempere, pańskiego syna czeka niezwykła kariera w tym przy stole zareagowali na jego żart śmiechem nieco wymuszonym. Barceló, przyglądając mi się z daleko idącą wyrozumiałością, sięgnął po skórzany portfel. Przeliczył dwieście peset, które wówczas stanowiły całkiem pokaźną kwotę, i wyciągnął ku mnie plik banknotów. W odpowiedzi tylko pokręciłem głową. Barceló uniósł brwi.– Zważ, z łaski swojej, że zachłanność jest grzechem śmiertelnym, gdy bida piszczy – dodał. – No dobrze, proszę, oto trzysta peset i otwierasz sobie książeczkę oszczędnościową, bo w twoim wieku trzeba już zacząć myśleć o pokręciłem głową. Barceló rzucił mojemu ojcu, poprzez swój monokl, gniewne spojrzenie.– Na mnie proszę nie patrzeć – powiedział ojciec. – Jestem tu jedynie osobą westchnął i zaczął mi się badawczo przyglądać.– No, dobrze, dziecko, więc czego ty właściwie chcesz?– Chcę się tylko dowiedzieć, kim jest Julián Carax i gdzie mogę odnaleźć inne jego zaśmiał się półgębkiem i doceniając adwersarza, schował portfel.– No, Sempere, gratuluję, rośnie panu uczona sława co się zowie, czym go waść karmisz? – nachylił się ku mnie poufale i przez moment zdawało mi się, że dostrzegam w jego spojrzeniu rodzaj szacunku, którego przed chwilą jeszcze nie było.– Zawrzyjmy układ – powiedział. – Jutro po południu zajdziesz do biblioteki w Ateneo i zapytasz o mnie. Weź ze sobą książkę, chcę się jej dokładnie przyjrzeć, a ja opowiem ci, co wiem o Julianie Caraksie. Quid pro quo.– Quid pro co?– To łacina, chłopcze. Nie ma martwych języków, są tylko uśpione umysły. A parafrazując, oznacza to, że nic za darmo, ale przypadłeś mi do gustu i wyświadczę ci człowiek używał retoryki, która mogłaby zabić muchy w locie, ale uznałem, że jeśli chcę się czegoś dowiedzieć o Julianie Caraksie, lepiej być z nim w poprawnych przynajmniej stosunkach. Uśmiechnąłem się, okazując jak największy szacunek i podziw dla jego znajomości łaciny i wymowności.– Pamiętaj: jutro w Ateneo – pożegnał się antykwariusz. – Ale przynieś książkę, bo inaczej uznam układ za zerwany.– Tak przytłumiona głosami pozostałych uczestników kawiarnianej dysputy, zaczynała powoli wygasać, by ustąpić miejsca głośnym rozważaniom na temat dokumentów odnalezionych w podziemiach Escorialu, z których zdawało się wynikać, że don Miguel de Cervantes był jedynie pseudonimem literackim włochatego babsztyla z Toledo. Barceló błądził gdzieś myślami, nie biorąc udziału w bizantyńskiej dyskusji. Przyglądał mi się jedynie poprzez swój monokl, uśmiechając się przy tym skrycie. A może patrzył tylko na trzymaną przeze mnie niedzieli chmury ześlizgnęły się z nieba, pokrywając ulice mgiełką żaru, tak że wiszące na ścianach termometry pokrywały się kropelkami potu. W poobiedniej porze, gdy temperatura dochodziła już niemal do trzydziestu stopni, ruszyłem ku ulicy Canuda na spotkanie z Barceló w klubie Ateneo, trzymając pod pachą moją książkę i ocierając pot z czoła. Ateneo było wówczas – i wciąż jest – jednym z tych licznych w Barcelonie miejsc, gdzie wiek dziewiętnasty wciąż nie wie, że już jest historią. Z pałacowego dziedzińca wznosiły się kamienne schodki, prowadząc ku fantasmagorycznej konstrukcji galerii, sal bibliotecznych i czytelni, gdzie takie wynalazki jak telefon, pośpiech czy zegarek na rękę okazywały się futurystycznymi anachronizmami. Portier, a może była to tylko rzeźba w uniformie, nawet nie mrugnął okiem na mój widok. Wspiąłem się na pierwsze piętro, błogosławiąc w duchu skrzydła wentylatora, który powarkiwał nad drzemiącymi czytelnikami, rozpuszczającymi się niczym kostki lodu nad swoimi książkami i don Gustava Barceló odcinała się na tle okien galerii, wychodzących na ogród. Pomimo niemal tropikalnej atmosfery antykwariusz, jak zwykle, ubrany był w stylu staromodnego dandysa, a jego monokl świecił w ciemnościach niczym moneta w głębi studni. Dostrzegłem przy nim odzianą w strój z białej alpaki postać, która oczom mym jawiła się niczym anioł spływający z mgieł. Usłyszawszy moje kroki, Barceló odwrócił się i przywołał mnie gestem ręki.– Danielu, bo masz na imię Daniel, nieprawdaż? – zapytał antykwariusz. – Przyniosłeś książkę?Przytaknąłem raz i jeszcze raz i z wdzięcznością zająłem krzesło, które Barceló zaoferował mi obok siebie i tajemniczej towarzyszki. Przez kilka minut księgarz jedynie uśmiechał się łagodnie, nie zważając na moją obecność. Dość szybko straciłem nadzieję, że przedstawi mnie owej białej damie. Barceló zachowywał się tak, jakby w ogóle jej tam nie było i żaden z nas nie mógł siłą rzeczy jej zobaczyć. Zerknąłem na nią ukradkiem, nie chcąc napotkać jej wzroku, który teraz błądził gdzieś daleko. Twarz i ramiona zdradzały bladą i tak delikatną skórę, iż wydawała się niemal przezroczysta. Pod osłoną czarnych, lśniących jak mokry kamień włosów kryła się twarz, jak zdołałem dostrzec, o ostrych, zdecydowanych rysach. Uznałem, że wygląda najwyżej na dwadzieścia lat, ale coś w jej postawie i przytłaczającym ją niemal fizycznie przygnębieniu kazało mi pomyśleć, że w tym przypadku trudno w ogóle mówić o wieku, bo wyglądała, jakby uwięziono ją w stanie wiecznej młodości, zastrzeżonym wyłącznie dla manekinów z luksusowych witryn. Usiłowałem właśnie wypatrzeć pulsujące tętno na smukłej szyi, gdy zdałem sobie sprawę, że Barceló przygląda mi się nader uważnie.– Zatem powiesz mi, gdzie znalazłeś tę książkę? – zapytał.– Chętnie bym to zrobił, ale przyrzekłem ojcu, że dotrzymam tajemnicy – odparłem.– Właśnie widzę. Sempere i te jego sekrety – stwierdził Barceló. – Zresztą i tak się domyślam, skąd masz tę książkę. Chłopcze, szczęściarz z ciebie, bo to się nazywa znaleźć igłę w stogu siana. Pozwolisz, że ją przejrzę?Podałem mu książkę, Barceló zaś wziął ją ode mnie z nieskończoną delikatnością.– Mam nadzieję, że ją już przeczytałeś?– Oczywiście, proszę pana.– Zazdroszczę ci. Jestem przekonany, że najlepszym czasem na czytanie Caraxa jest wiek, gdy ma się młode serce i myśli niewinne. Wiesz, że to jego ostatnia powieść?Pokręciłem przecząco głową.– A wiesz, Danielu, ile jest egzemplarzy tej książki na rynku?– Z parę tysięcy, chyba.– Ani jednego – stwierdził Barceló. – Poza twoim. Wszystkie inne zostały spalone.– Spalone?Za całą odpowiedź musiał mi wystarczyć jego nic niemówiący uśmiech, zajął się bowiem bez reszty książką, którą zaczął przeglądać strona po stronie, przesuwając dłonią po papierze, jakby miał do czynienia ze szczególnego rodzaju jedwabiem. Biała dama niespiesznie zwróciła się ku nam. Na jej ustach pojawił się nieśmiały i drżący uśmiech. Jej białe niczym marmur źrenice wpatrzone były w pustkę. Przełknąłem ślinę. Była niewidoma.– Nie znasz, jak mniemam, mojej siostrzenicy Klary? – zapytał jedynie, nie będąc w stanie oderwać wzroku od tej istoty o twarzy porcelanowej laleczki i białych oczach, najsmutniejszych oczach, jakie kiedykolwiek widziałem.– Bo właśnie Klara jest specjalistką od Juliana Caraxa i dlatego przyprowadziłem ją ze sobą – powiedział Barceló. – W tej materii tak dalece czuję się przy niej ignorantem, że postanowiłem, iż za waszym pozwoleniem udam się do czytelni, by nacieszyć się tym egzemplarzem i przejrzeć go w miarę dokładnie, wy zaś w tym czasie będziecie mogli spokojnie porozmawiać o swoich sprawach. Mam waszą zgodę?Spojrzałem nań oszołomiony. Antykwariusz, korsarz nad korsarze, nie czekając w ogóle na odpowiedź, poklepał mnie po plecach i odszedł z moją książką pod pachą.– Zrobiłeś na nim wrażenie, wiesz? – usłyszałem za sobą się i znalazłem na wprost siostrzenicy księgarza, trafiając na jej uśmiech, delikatny i rozchwiany jak wszystko, co nie jest pewne swego adresata. Głos miała krystaliczny, przejrzysty i tak kruchy, że odniosłem wrażenie, iż roztrzaskałaby się, gdybym jej przerwał lub wtrącił się nie w porę.– Wujek powiedział mi, że zaoferował ci znaczną kwotę za książkę Caraxa, ale jej nie przyjąłeś – dodała Klara. – Zdobyłeś sobie jego szacunek.– Na pewno nikt by nie przyjął – że uśmiechając się, Klara przechyla z wdziękiem głowę, jej palce zaś bawią się pierścionkiem, który wygląda jak girlanda szafirów.– Ile masz lat? – zapytała.– Prawie jedenaście – odpowiedziałem. – A pani?Klara zaśmiała się wobec mej zuchwałej naiwności.– Niemal dwa razy więcej, ale to nie znaczy, że musisz od razu zwracać się do mnie per pani.– Wygląda pani na młodszą – dodałem, intuicyjnie czując, że to może usprawiedliwić mój uprzedni nietakt.– Muszę ci wierzyć na słowo, bo nie wiem, jak wyglądam – odparła ciągle ze swym półuśmiechem na wargach. – Ale jeśli wydaję ci się jeszcze młodszą, to tym bardziej powinieneś zwracać się do mnie po imieniu.– Jak pani sobie życzy, panno się dokładnie rozpostartym niby skrzydła dłoniom, spoczywającym na sukni, jej wiotkiej talii zarysowującej się pod fałdami alpaki, zarysowi ramion, niezwykłej bladości szyi i wypukłości warg, których bardzo chciałbym dotknąć. Nigdy dotąd nie miałem okazji przyjrzeć się kobiecie z tak bliska i tak dokładnie, bez obawy, że napotkam jej wzrok.– Czemu się tak przyglądasz? – zapytała Klara, nie bez nutki złośliwości.– Pani wuj twierdzi, że jest pani ekspertem od Juliana Caraxa – powiedziałem, byle coś rzec, z trudem przełykając ślinę.– Och, wuj gotów jest powiedzieć cokolwiek, jeśli w zamian pozwoli mu się spędzić trochę czasu sam na sam z fascynującą go właśnie książką – odparła Klara. – Bądź łaskaw się zastanowić, jak ktoś może być specjalistą od książek, których nie może czytać, bo jest niewidomy.– No właśnie, nie pomyślałem o tym.– Jak na niespełna jedenastolatka całkiem nieźle sobie radzisz z kłamstwami. Ale uważaj, bo skończysz jak mój się, że znowu popełnię jakiś nietakt, tym razem nie odpowiedziałem już nic, tylko oszołomiony wciąż jej się przyglądałem.– No, dobrze, podejdź – powiedziała.– Proszę?– No podejdź, nie bój się. Przecież cię nie i zbliżyłem się do Klary. Siostrzenica księgarza w poszukiwaniu mojej dłoni uniosła prawą rękę. Nie bardzo wiedząc, jak mam postąpić, podszedłem bardzo blisko i podałem ją. Chwyciła mnie lewą ręką i jednocześnie podała w milczeniu prawą. Instynktownie zrozumiałem, o co jej chodzi, i skierowałem jej dłoń ku swej twarzy. Dotyk był zdecydowany i delikatny zarazem. Jej palce przebiegły po moich skroniach i policzkach. Nie ruszałem się, nie śmiałem niemal oddychać, podczas gdy Klara czytała swoimi dłońmi rysy mojej twarzy. I uśmiechała się do siebie, a ja dostrzec mogłem, że usta jej rozchylają się jakby w szepcie. Poczułem muśnięcie jej palców na czole, włosach i na powiekach. Zatrzymała się na moich wargach, zarysowując je w milczeniu palcem wskazującym i serdecznym. Jej palce pachniały cynamonem. Przełknąłem ślinę, czując, jak tętno rośnie mi gwałtownie, i dziękując opatrzności, że nikt nie jest świadkiem tego, jak moja twarz powleka się rumieńcem, od którego można było spokojnie zapalić właśnie dnia pełnego mgły i mżawki Klara Barceló skradła mi serce, zabrała oddech i sen. W magicznym świetle lamp Ateneo jej dłonie wypaliły na mojej skórze piętno przekleństwa, które miało prześladować mnie latami. I podczas gdy ja nie byłem zdolny oderwać od siostrzenicy księgarza swego cielęcego wzroku, Klara opowiedziała mi swoją historię o tym, jak również przypadkiem natrafiła na strony Juliana Caraxa. Miało to miejsce w jednym z prowansalskich miasteczek. Jej ojciec, ceniony adwokat, związany z gabinetem katalońskiego prezydenta Companysa, miał oczywiste przeczucie, że z początkiem wojny lepiej wysłać żonę z córką do siostry mieszkającej po drugiej stronie granicy. Choć nie brakowało i takich, którzy uznali to za grubą przesadę, bo przecież w Barcelonie nic specjalnego się nie zdarzy, a w Hiszpanii, będącej kolebką i perłą w koronie chrześcijańskiej cywilizacji, barbarzyństwo to rzecz anarchistów, a ci oczywiście, na tych swoich rowerach i w tych swoich pocerowanych skarpetkach, daleko nie zajadą. Lud nigdy nie przygląda się sobie w lustrze, powtarzał często ojciec Klary, a już zwłaszcza wtedy, gdy ludowi tylko wojna w głowie. Adwokat potrafił interpretować historię i wiedział, że przyszłości należy wypatrywać raczej na ulicach, w zakładach pracy i w koszarach niż w porannej prasie. Przez szereg miesięcy pisał do nich co tydzień. Najpierw ze swej kancelarii na ulicy Diputación, następnie nie podając już adresu zwrotnego, wreszcie, po kryjomu, z celi zamku na Montjuïc, gdzie nikt nie widział, jak wchodził i skąd już nigdy nie wyszedł. Jak tylu Klary czytała listy na głos, nieumiejętnie tłumiąc płacz i przeskakując całe akapity, których istnienie córka i tak wyczuwała. Później, o północy, Klara prosiła swą kuzynkę Claudette, by ta ponownie czytała jej listy od ojca, już bez matczynych skrótów. I takie właśnie, dzięki pożyczonym oczom, było czytanie Klary. Nikt nigdy nie widział, by uroniła choć jedną łzę, ani wtedy, gdy przestali otrzymywać listy, ani gdy wiadomości wojenne skłaniały jedynie do tego, by przeczuwać wszystko, co najgorsze.– Mój ojciec od początku wiedział, czym się to wszystko skończy – wyjaśniła Klara. – Trwał u boku swych przyjaciół, bo sądził, że taki jest jego obowiązek. Zabiła go lojalność wobec ludzi, którzy, gdy nadeszła ich godzina, zdradzili go. Nigdy nikomu nie ufaj, Danielu, a tym bardziej ludziom, których podziwiasz. Bo nie kto inny, a właśnie oni zadadzą ci najboleśniejsze te słowa twardo i z mocą zahartowaną przez lata tajemnicy i cienia. Zatraciłem się w jej porcelanowym spojrzeniu, w oczach bez łez i oszustw, słuchając, jak mówi o sprawach, których wówczas nie rozumiałem. Klara opisywała osoby, dekoracje i przedmioty, których nigdy nie widziała, z wyczuciem szczegółu i precyzją godną mistrza szkoły flamandzkiej. Jej język był dźwiękiem samym w sobie, echem, barwą głosów, rytmem kroków. Opowiadała mi, jak podczas wieloletniego pobytu na wygnaniu we Francji ona i jej kuzynka Claudette miały prywatnego wychowawcę i nauczyciela, pięćdziesięcioletniego pijaczka z literackimi pretensjami, który chełpił się recytowaniem Eneidy Wergiliusza w oryginale, bez akcentu, a którego przezywały Monsieur Roquefort z powodu szczególnej woni wydawanej przez jego ciało, pomimo wody kolońskiej i perfum, jakimi zlewał swą pantagrueliczną postać. Monsieur Roquefort, mimo swych nader osobliwych cech (wśród których wyróżniało się głębokie i niezachwiane przekonanie, że wędliny, szczególnie zaś kaszanka, które Klarze i jej matce przesyłała rodzina z Hiszpanii, są cudownym lekarstwem na problemy z krążeniem i na podagrę), był człowiekiem o wysublimowanych gustach. Od młodości jeździł co miesiąc do Paryża, by tam zaspokoić swój głód kultury ostatnimi nowościami literackimi, zwiedzaniem muzeów i, jak głosiły plotki, spędzeniem wyjazdowej nocy w ramionach nimfy, którą zwał Madame Bovary, choć na imię miała Hortense, a jej twarz cechowała skłonność do pokrywania się zbytnim zarostem. Podczas swych kulturalnych ekspedycji Monsieur Roquefort zwykł odwiedzać stoisko z używanymi książkami naprzeciw katedry Notre Dame i tam właśnie, przypadkiem, natrafił pewnego popołudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego dziewiątego roku na powieść nieznanego autora, niejakiego Juliana Caraxa. Zawsze otwarty na nowości, Monsieur Roquefort nabył książkę przede wszystkim ze względu na sugestywny tytuł, a zwykł zawsze czytać w podróży powrotnej pociągiem coś lekkiego. Powieść nosiła tytuł Czerwony dom, a z tyłu na okładce zamieszczony był niewyraźny wizerunek autora, może fotografia albo szkic węglem. Sądząc z notki biograficznej, Julián Carax był młodym, dwudziestosiedmioletnim autorem, urodzonym z początkiem wieku w Barcelonie, mieszkającym w Paryżu i piszącym po francusku, zawodowo zaś parającym się grą na pianinie w nocnych lokalach. Tekst na okładce, pompatyczny i trącący myszką, w ówczesnym stylu głosił dosyć bezbarwną prozą, że jest to debiutanckie dzieło o niezwykłych walorach, ujawniające wielostronny i nieprzeciętny talent, niemający równych pośród sobie współczesnych, i wielka nadzieja literatury europejskiej. Z następującego po tej notce streszczenia wynikało, że opowieść zawierała pewne elementy nawiązujące do powieści gotyckiej i powieści odcinkowej, co w oczach Monsieur zwykle stanowiło zaletę, dla niego bowiem tym, co najbardziej, poza klasykami, odpowiadało jego gustom, były powieści kryminalne i dom opowiadał o burzliwym życiu tajemniczego osobnika, który obrabowywał sklepy z zabawkami i muzea, a skradzionym lalkom i marionetkom wydłubywał oczy, by następnie przenieść je do swego domu, opuszczonego ogrodu zimowego na brzegu Sekwany. Pewnej nocy bohater nasz zakradł się do wytwornej rezydencji w alei Foix, by przetrzebić kolekcję lalek należącą do magnata, który w epoce rewolucji przemysłowej dorobił się fortuny w wyniku ciemnych interesów. I zrządził los, że w tym właśnie rabusiu zakochała się córka owego magnata, panna z wyższych paryskich sfer, oczytana i obdarzona nader wyrafinowanym gustem. W miarę pogłębiania się tego pogmatwanego romansu, niepozbawionego mało budujących epizodów i dość mrocznych szczegółów, bohaterka dochodziła z jednej strony do strasznego sekretu, który pchał naszego enigmatycznego i bezimiennego przez cały czas bohatera do tego, by oślepiać lalki, z drugiej zaś odkrywała okrutną tajemnicę swego ojca i jego kolekcji porcelanowych figurek, co doprowadzało w finale do przerażającej gotyckiej Roquefort, zaprawiony w bojach literackich długodystansowiec, chełpiący się ponadto sporą kolekcją listów adresowanych doń przez wszystkich paryskich wydawców, po kolei odrzucających przesyłane przezeń uparcie tomy wierszy i prozy swego autorstwa, zidentyfikował wydawnictwo, które opublikowało tę powieść. Okazało się, iż jest to niewielki i mało znaczący edytor, obecny na rynku raczej jako wydawca książek kucharskich, kursów kroju i szycia i tym podobnych poradników dla pań domu. Właściciel kramu z używanymi książkami opowiedział mu, że powieść dopiero co się ukazała, ale już doczekała się, w dwóch wychodzących poza Paryżem dziennikach, krótkich recenzji zamieszczonych obok działu nekrologów. Obaj recenzenci załatwili całą rzecz szczerze i bez mydlenia komukolwiek oczu, radząc debiutantowi Caraxowi, by za żadne skarby nie rozstawał się ze swym zawodem pianisty, bo w literaturze bez cienia wątpliwości nie ma czego szukać. Monsieur Roquefort, któremu miękło serce i otwierał się portfel wobec próżnych trudów, spraw daremnych i z góry przegranych, postanowił zainwestować pół franka i wziął ze sobą ową powieść niejakiego Caraxa, przy okazji nabywając rzadką edycję wielkiego mistrza, którego czuł się zapoznanym, jak na razie, uczniem, to znaczy Gustawa do Lyonu był tak zatłoczony, iż Monsieur Roquefort musiał, acz niechętnie, spędzić podróż w przedziale drugiej klasy, z dwiema zakonnicami, które, ledwo ostatni wagon opuścił dworzec Austerlitz, zaczęły rzucać w stronę swego współpasażera spojrzenia nieskrywanego potępienia i wymieniać szeptem mało życzliwe, chyba, uwagi. Wobec tak oczywistych oznak niechęci nauczyciel postanowił sięgnąć do teczki po nabytą niedawno powieść i schronić się w okopach jej stron. Jakież było jego zaskoczenie, kiedy setki kilometrów później uświadomił sobie, że całkiem zapomniał o siostrach, o kołysaniu pociągu i o pejzażu, który przesuwał się, jak zły sen braci Lumière, za oknami. Czytał całą noc, zupełnie nie reagując na chrapanie zakonnic i uciekające w tył stacje kolejowe spowite mgłą… Przewracając ostatnią stronę, Monsieur Roquefort spostrzegł się, że już świta, a on sam ma w oczach łzy, serce zaś zatrute zazdrością i zarazem przepełnione samego dnia Monsieur Roquefort zadzwonił do paryskiego wydawnictwa, by uzyskać bliższe informacje o Julianie Caraksie. Wreszcie, bo musiał kilkakrotnie próbować, telefonistka o astmatycznym oddechu i głosie pełnym bezinteresownej złośliwości raczyła mu odpowiedzieć, że nieznany im jest adres pana Caraxa, zresztą ten pan nie ma już żadnych kontaktów z wydawcą, i że Czerwonego domu sprzedało się dokładnie siedemdziesiąt siedem egzemplarzy, w większości nabytych, przypuszczalnie, przez panienki wiadomego prowadzenia i innych stałych klientów lokalu, w którym autor za marny grosz tłukł nokturny i polonezy. Reszta nakładu została zwrócona i przerobiona na masę papierową, z której można drukować mszały, książeczki z mandatami i loteryjne losy. Nędzny los tajemniczego autora ostatecznie zjednał mu sympatię Monsieur Roqueforta. Przez następne dziesięć lat, podczas każdego kolejnego pobytu w Paryżu zachodził do wszystkich możliwych antykwariatów w poszukiwaniu innych dzieł Juliana Caraxa. I żadnej innej książki nigdy nie znalazł. O autorze nikt prawie nie słyszał, niektórym ledwie coś się o uszy obiło, więc wiedzieli o nim tyle, co nic. Byli i tacy, którzy twierdzili, że Carax opublikował jeszcze parę książek, za każdym razem w mało znaczącym wydawnictwie i w śmiesznych nakładach. Książek tych, o ile w ogóle istniały, nie sposób było znaleźć. Jeden z księgarzy zapewniał, iż zdarzyło mu się mieć w rękach egzemplarz powieści Juliana Caraxa noszącej tytuł Złodziej katedr, ale już dawno temu, zresztą i tego do końca nie był pewien. Pod koniec tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku dotarła do Monsieur Roqueforta wieść, że nowa powieść Juliana Caraxa, Cień wiatru, została opublikowana przez małe paryskie wydawnictwo. Napisał do wydawnictwa, by nabyć wiele egzemplarzy. Nigdy nie otrzymał odpowiedzi. Następnego roku, wiosną trzydziestego szóstego, jego stary znajomy i właściciel kramu z książkami znad Sekwany zapytał go, czy Carax nadal go interesuje. Monsieur Roquefort stwierdził, że nigdy się nie poddaje. To już był czysty upór: być może wszyscy upierali się, by pogrzebać Caraxa w zapomnieniu, ale Monsieur Roquefort nie miał najmniejszej ochoty ich naśladować. Znajomy bukinista wyjawił mu, że parę tygodni temu pojawiła się plotka z Caraxem w roli głównej. Wyglądało na to, że wreszcie szczęście się do pisarza uśmiechnęło. Miał ożenić się z dobrze sytuowaną damą i, po wielu latach milczenia, wydał nową powieść, która, pierwsza z jego książek, doczekała się wreszcie pochlebnej recenzji, i to w „Le Monde”. Ale właśnie wtedy, kiedy zdawało się, iż Caraxowi zaczęły wiać pomyślne wiatry, opowiadał księgarz, pisarz wplątał się nieoczekiwanie w jakiś pojedynek na cmentarzu Père-Lachaise. Okoliczności całej tej historii nie były całkiem jasne. Wiadomo tylko, że pojedynek odbył się o świcie, w dniu, w którym Carax miał zawrzeć ślub, ale pan młody nie przybył w ogóle do to na wszystkie możliwe sposoby: jedni uważali, że w tym pojedynku został zabity, a zwłoki jego wrzucono do wspólnej mogiły; inni, bardziej optymistyczni, skłonni byli sądzić, że Carax, zamieszany w jakieś ciemne sprawki, musiał porzucić czekającą nań przy ołtarzu pannę młodą i uciekać z Paryża, by wrócić do Barcelony. Bezimienny grób nie został nigdy odnaleziony, a nieco później zaczęła krążyć odmienna wersja: Julián Carax, złamany kolejnymi nieszczęściami, zmarł w swym rodzinnym mieście w skrajnej nędzy. Dziewczyny z burdelu, gdzie grał na pianinie, zebrały pieniądze, by sprawić mu w miarę przyzwoity pochówek. Kiedy dotarł przekaz pocztowy, zwłoki zostały już pochowane w masowym grobie, razem z ciałami żebraków, bezimiennych topielców wypływających na portowych wodach i zmarłych z zimna na schodach tylko po to, żeby zrobić na przekór innym, Monsieur Roquefort nie zapomniał o Caraksie. Jedenaście lat po odkryciu Czerwonego domu postanowił pożyczyć tę powieść swoim dwóm uczennicom, z nadzieją, iż być może ta dziwna książka skłoni je do nabrania nawyku czytania. Klara i Claudette były wówczas dwiema piętnastolatkami, z kipiącą od hormonów krwią, podczas gdy przez okna pokoju do nauki świat zachęcająco puszczał do nich oko. Jak dotąd, mimo wysiłków ich nauczyciela, dziewczęta okazywały się odporne na urok klasyków, bajek Ezopa czy nieśmiertelnego rytmu wiersza Dantego. Monsieur Roquefort, lękając się, iż obowiązujący kontrakt może nie zostać przedłużony, gdy matka Klary odkryje, iż cała jego dotychczasowa praca dydaktyczna doprowadziła, jak na razie, do wyedukowania jedynie dwóch analfabetek z fiu-bździu w głowach, postanowił namówić je do przeczytania powieści Caraxa, mówiąc, że jest to historia miłosna, z gatunku „wyciskacz łez”, co było tylko do pewnego stopnia żadna historia tak mnie nie porwała i nie oczarowała jak historia opowiedziana w tej książce – tłumaczyła Klara. – Do tej pory lektury były dla mnie wyłącznie obowiązkiem, czymś w rodzaju trybutu, jaki należało płacić nauczycielom i wychowawcom, bez zastanawiania się zresztą z jakiego tytułu. Przyjemność czytania, przekraczania tych drzwi, jakie otwierają ci się w duszy, całkowitego poddania się wyobraźni, pięknu i tajemnicy fikcji i języka, wszystko to było mi dotąd nieznane i obce. A zaistniało dla mnie razem z tą powieścią. Całowałeś się już, Danielu, z dziewczyną?Dech mi odebrało, poczułem nagłą suchość w ustach.– No tak, jesteś jeszcze za młody. Ale to jest właśnie takie samo wrażenie, iskra tego pierwszego razu, którego nigdy się nie zapomina. Świat wokół nas jest światem cieni, Danielu, a magii w nim za grosz. Ta książka nauczyła mnie, że czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej, że czytanie może przywrócić wzrok, który straciłam. I to wystarczyło, by książka, która nikogo nie obchodziła, odmieniła moje tym właśnie momencie poczułem się malutkim i głupim gapciem na łasce i niełasce tej istoty, której słowom i urokom nie miałem już ani jak, ani po co się opierać. Marzyłem tylko o tym, by nie przestawała mówić, by jej głos zawsze mnie dochodził, a jej wuj został na zawsze tam, gdzie był, i nie psuł owej tylko do mnie należącej chwili.– Przez lata szukałam innych książek Juliana Caraxa – kontynuowała Klara. – Pytałam w bibliotekach, w księgarniach, w szkołach…, na próżno. Nikt nigdy nie słyszał ani o nim, ani o jego książkach. Nie mogłam tego zrozumieć. W jakiś czas później dotarła do Monsieur Roqueforta dziwna historia o osobniku, który chodził po wszystkich księgarniach i bibliotekach w poszukiwaniu dzieł Juliana Caraxa i jeśli na nie trafiał, to je kupował, kradł lub też zdobywał w jakikolwiek inny sposób, by następnie od razu je spalić. I nikt nie wiedział, kto zacz i dlaczego to robi. Jakby za mało było tych tajemnic wokół Juliana Caraxa, po pewnym czasie moja matka postanowiła wrócić do Hiszpanii. Była chora, a jej domem i światem zawsze była Barcelona. Ja ze swej strony po cichu żywiłam nadzieję, że właśnie tutaj będę mogła wreszcie dowiedzieć się czegoś więcej o Caraksie, bo jedno jest pewne, że przecież tu, w Barcelonie, się urodził i stąd zniknął na zawsze z początkiem wojny. I choć mogłam liczyć na pomoc wuja, wszystkie ślady, na jakie natrafiałam, prowadziły donikąd. Mojej matce również nie udały się jej własne poszukiwania. Barcelona, do której wróciła, nie była już tą Barceloną, którą kiedyś opuściła. Teraz było to miasto tonące w mrokach, miasto już bez mojego ojca, a jednak ciągle jeszcze przesycone pamięcią o nim, wspomnieniami obecnymi w każdym zakątku. Miasto roztaczające niezapomniany urok przeszłości. Tak jakby mało jej było beznadziei, uparła się wynająć jakiegoś człowieka, by zbadał, co naprawdę stało się z moim ojcem. Po trzech miesiącach dochodzenia ów prywatny detektyw mógł się wykazać jedynie zepsutym zegarkiem i nazwiskiem człowieka, który zabił mojego ojca w kazamatach zamku Montjuïc. A brzmiało ono: Fumero, Javier Fumero. Powiedziano nam, że osobnik ten, jak wielu innych, zaczynał jako bojówkarz Federacji Anarchistów Iberyjskich, że flirtował z anarchistami, komunistami i faszystami, wszystkich oszukując, sprzedając swe usługi temu, kto da więcej, i że po upadku Barcelony przeszedł na stronę zwycięzców, wstępując do policji. Dziś jest sławnym inspektorem, uhonorowanym różnymi odznaczeniami. Mojego ojca nikt już nie pamiętał. Pewnie się domyślasz, że matka zgasła w ciągu kilku miesięcy. Lekarze powiedzieli, że to serce i chyba się, jak rzadko, nie pomylili. Po śmierci mamy przygarnął mnie wuj Gustavo, jedyny krewny, jaki został w Barcelonie. Uwielbiałam go, bo zawsze, gdy nas odwiedzał, przynosił mi książki w prezencie. Był moją jedyną rodziną i najlepszym przyjacielem przez wszystkie te lata. Choć możesz go postrzegać, tak jak go pewnie postrzegasz, czyli jako aroganta, w rzeczywistości to człowiek gołębiego serca. Każdego wieczoru, choćby nie wiadomo jak padał ze zmęczenia, zawsze mi czyta.– Ja mógłbym pani czytać, gdyby oczywiście pani chciała – zaoferowałem się skwapliwie, żałując natychmiast własnej zuchwałości i przekonany, że dla Klary moje towarzystwo oznaczać mogło jedynie nudę, w najlepszym razie nieporozumienie.– Dziękuję, Danielu – odparła. – Sprawiłoby mi to wielką radość.– Jestem do pani powoli głową, szukając mnie swoim uśmiechem.– Niestety, nie mam owego egzemplarza Czerwonego domu – rzekła. – Monsieur Roquefort stanowczo odmówił rozstania się z nim. Mogłabym spróbować ci ją streścić, ale to byłoby tak, jak opisać katedrę, mówiąc, że to zwężająca się stromo ku górze kupa kamieni.– Na pewno opowiedziałaby to pani inaczej i lepiej, jestem przekonany – obdarzone są niezawodnym instynktem, dzięki któremu natychmiast wiedzą, kiedy dany mężczyzna traci dla nich głowę, tym bardziej jeśli ów mężczyzna jest całkowitym, w dodatku niepełnoletnim, głupcem. Klara Barceló mogła najspokojniej w świecie posłać mnie do wszystkich diabłów, ja wolałem jednak wierzyć w to, że jej status osoby niewidomej stwarza mi swoisty margines bezpieczeństwa, dzięki któremu moja zbrodnia, całkowite i bezgraniczne uwielbienie dla kobiety dwukrotnie ode mnie starszej, dwukrotnie inteligentniejszej i wyższej, pozostanie jednak niezauważona. Zastanawiałem się, co takiego Klara dostrzegła we mnie, że zaoferowała mi przyjaźń; może jakieś odbicie samej siebie, nikły pogłos samotności i zagubienia. W moich szczeniackich snach mieliśmy być zawsze parą uciekinierów, galopujących na grzbiecie książki, gotowych gnać przed siebie poprzez światy fikcji i marzeń z drugiej Barceló wrócił do nas ze swym nieodłącznym kocim uśmiechem na ustach, minęły dwie godziny, które mnie wydały się zaledwie dwiema minutami. Księgarz wyciągnął ku mnie książkę i mrugnął porozumiewawczo.– Sprawdź ją dokładnie, żeby nie było później, że ci ją podmieniłem.– Ufam panu całkowicie – stwierdziłem.– Naiwnych nie sieją. Ostatniemu delikwentowi, który takimi słowy mnie potraktował (oczywiście jankeski turysta, przekonany, że to Hemingway wymyślił sangrię podczas pamplońskich obchodów ku czci świętego Fermina), sprzedałem Owcze źródło z autografem, który złożył nie kto inny jak sam mistrz Lope de Vega, własnoręcznie oczywiście i długopisem, wyobraź sobie, więc kochaniutki lepiej uważaj, bo w naszym książkowym interesie nie należy ufać nawet spisowi gdy wychodziliśmy z budynku przy ulicy Canuda. Świeża bryza przeczesywała miasto, więc Barceló zdjął z siebie palto, by okryć nim ramiona Klary. Z braku lepszego pomysłu rzuciłem niby mimochodem, że jeśli nie mają nic przeciw temu, mogę ich jutro odwiedzić i przeczytać Klarze parę rozdziałów Cienia wiatru. Barceló spojrzał na mnie kątem oka i parsknął krótkim sarkastycznym śmiechem.– Chłopcze, czy ty wiesz, w jaką kabałę się wplątujesz? – wycedził po chwili, choć ton wypowiedzi wskazywał raczej na zadowolenie.– Jeśli to nie po państwa myśli, mogę przyjść kiedy indziej…– Decyzja należy do Klary – odparł księgarz. – W mieszkaniu mamy już siedem kotów i dwie kakadu. Jeden okaz więcej, jeden mniej nie robi nam różnicy.– Wobec tego czekam na ciebie około siódmej – stwierdziła Klara. – Znasz adres?5Był taki czas w latach mojego dzieciństwa – i być może wynikało to z tego, że dorastałem pośród książek i księgarzy – gdy postanowiłem, iż zostanę powieściopisarzem i będę żyć jak w melodramacie. A bezpośrednią przyczyną ówczesnych marzeń o karierze literackiej, prócz tej cudownej naiwności, z jaką postrzega się wszystko w wieku pięciu lat, było arcydzieło precyzji i sztuki rzemieślniczej leżące na wystawie sklepu z wiecznymi piórami na ulicy Anselmo Clavé, tuż za siedzibą regionalnego dowództwa wojskowego. Obiekt moich westchnień, wytworne czarne pióro ozdobione Bóg wie iloma zakrętasami i ozdobnikami królowało w oknie wystawowym, jakby stanowiło najcenniejszy klejnot skarbu koronnego. Stalówka, sama w sobie stanowiąca już cudo nad cudami, była okazem barokowego szaleństwa ze srebra, złota i tysiąca krzywizn, świetlistym niczym aleksandryjska latarnia. Gdy wychodziliśmy z ojcem na spacer, zamęczałem go i zanudzałem, dopóki w geście ostatecznej rezygnacji nie wędrował ze mną znowu i znowu pod okno wystawowe z wiecznym piórem. Ojciec zwykł mawiać, że pióro to musiało należeć co najmniej do imperatora. Ja, w głębi ducha, byłem przekonany, że posiadając takie cudo, wszystko jest się w stanie napisać, od powieści po encyklopedię, a nawet listy, zdolne pokonać wszelkie pocztowe granice. W swej naiwności wierzyłem, iż to, co tym piórem napiszę, dotrze wszędzie, nawet do owego niepojętego miejsca, do którego, jak mawiał tata, odeszła mama, by nigdy już stamtąd nie nawet zaszliśmy do sklepu, by zapytać o ów cenny eksponat. Okazało się, że pióro to, pośród innych władca absolutny, Montblanc Meisterstück, z numerowanej serii, w swoim czasie należało – a przynajmniej tak solennie zapewniał ekspedient – ni mniej, ni więcej tylko do samego Victora Hugo. Spod stalówki tego właśnie pióra, poinformowano nas, wypłynął rękopis Nędzników.– Tak jak woda mineralna Vichy Catalán wypływa ze źródła Caldas – stwierdził że nabył je osobiście od przybyłego z Paryża kolekcjonera, upewniwszy się oczywiście uprzednio co do autentyczności pióra.– A jaka jest cena owego źródła cudowności, jeśli tego oczywiście nie okrywa tajemnica? – zapytał mój usłyszał kwotę, krew cała uszła mu z twarzy, ale ja byłem już gotów na wszystko. Ekspedient, biorąc nas może za ekspertów od skomplikowanych urządzeń mechanicznych, przystąpił do zagmatwanego wykładu z dziedziny stopów metali szlachetnych, wyrafinowanej ornamentyki Dalekiego Wschodu i rewolucyjnej teorii tłoków i naczyń połączonych, prezentując tym samym tajemną część teutońskiej wiedzy stanowiącej fundament sławnej kreski tego przodującego produktu technologii graficznej. Z drugiej jednak strony, co mu się chwali, choć wyglądaliśmy na takich, co groszem nie śmierdzą, pozwolił nam do woli poobracać piórem, specjalnie dla nas napełnił je atramentem i zaoferował mi kartkę eleganckiego papieru, bym mógł na niej napisać swoje imię i zainicjować tym samym swą literacką karierę, wspierając się, poniekąd, autorytetem Victora Hugo. Następnie, wytarłszy pedantycznie pióro szmatką, by ponownie nadać mu pełen blask, złożył je z powrotem na honorowym miejscu witryny.– Może innym razem – wyszeptał mój opuściliśmy sklep, cichym głosem powiedział, że nie stać nas na takie pióro. Księgarnia zapewniała nam utrzymanie i opłacenie mojej szkoły. Montblanc boskiego Victora Hugo musiał poczekać. Nic nie odparłem, ale nie potrafiłem chyba ukryć swego rozczarowania.– Może zrobimy inaczej – zaproponował. – Kiedy dorośniesz na tyle, że będziesz mógł pisać, wrócimy tu i kupimy to pióro.– A jeśli ktoś kupi je wcześniej?– Mowy nie ma, tego nikt wcześniej nie kupi, uwierz mi. A gdyby mimo wszystko udało się je komuś kupić, to też nie ma zmartwienia, poprosimy don Federica, by nam zrobił takie pióro, przecież don Federico to złota rączka, co ja ci będę Federico, nasz osiedlowy zegarmistrz, być może nie był najczęstszym klientem naszej księgarni, ale na pewno był klientem wiernym i przypuszczalnie najkulturalniejszym i najlepiej wychowanym człowiekiem na całej zachodniej półkuli. Sława o jego złotych rączkach rozciągała się od dzielnicy Ribera aż po targowisko Ninot. Niestety ciągnęła się za nim również inna, mniej chwalebna, sława, związana z jego erotyczną słabością do muskularnych efebów z najbiedniejszych dzielnic i z nadmierną skłonnością do strojenia się à la kabaretowa diwa.– Pióro nie zegarek, chłopak nie dziewczyna i don Federicowi może się nie udać – z całą naiwnością obstawałem przy zmarszczył brwi, jakby obawiając się, że złośliwe plotki o zegarmistrzu zdążyły już nadwyrężyć moją dziecięcą niewinność.– Nic, co niemieckie, nie jest obce don Federicowi i jeśli będzie trzeba, to nawet i volkswagena sam zrobi. Zresztą mam wielką ochotę sprawdzić, czy w czasach Victora Hugo rzeczywiście istniały już pióra wieczne. A bo to mało cwaniaków kręci się po sceptycyzm ojca mało mnie obchodził. Ślepo wierzyłem w tę legendę, choć nie miałbym nic przeciwko temu, żeby don Federico zrobił mi takie pióro. Miałem przed sobą bardzo dużo czasu, by dorównać mistrzowi Hugo. Na szczęście i zgodnie z przepowiednią ojca, montblanc przez lata leżał na wystawie, przed którą w każdą sobotę rano stawaliśmy w nabożnym skupieniu.– Jeszcze jest – mówiłem, nie wierząc własnym oczom.– Cały czas czeka na ciebie – twierdził ojciec. – Bo wie, że któregoś dnia będzie twoje i że właśnie nim napiszesz arcydzieło.– Ja chcę przede wszystkim napisać list. Do mamy. Żeby nie czuła się przyjrzał mi się bez mrugnięcia okiem.– Ona nie jest sama, Danielu. Jest z Bogiem. I z nami, choć nie możemy jej taką samą wykładnią zapoznał mnie w szkole również ojciec Vicente, wiekowy już jezuita, który zęby zjadł na wyjaśnianiu wszystkich tajemnic tego świata – od gramofonu po migrenę – cytując Ewangelię według świętego Mateusza, ale w ustach mego ojca brzmiało to tak, że nawet najpobożniejsi nie daliby temu wiary.– A Panu Bogu do czego jest mama potrzebna?– Nie wiem, ale w dniu, w którym przyjdzie nam się z Nim spotkać, nie omieszkamy Go o to czasem zrezygnowałem z zamiaru napisania listu, by przyjąć tezę, iż jeśli już mam sposobić się do pisarskiego fachu, praktyczniej będzie zacząć od arcydzieła. Z braku pióra wiecznego musiałem pożyczyć od ojca ołówek firmy Staedtler, 2B, którym zacząłem coś skrobać w zeszycie. Moja opowieść, co ciekawe, krążyła wokół cudownego pióra, nieodbiegającego swym wyglądem od egzemplarza eksponowanego w witrynie, choć obdarzonego jeszcze cudownymi własnościami. Dokładniej zaś chodziło o to, że wcieliła się w nie umęczona dusza zmarłego z głodu i zimna pisarza, do którego przedtem owo pióro należało. Dostawszy się w ręce młodego literackiego czeladnika, pióro niezmiennie usiłowało przelać na papier ostatnie dzieło, którego autor nie mógł ukończyć za życia. Nie wiem, skąd ów pomysł zaczerpnąłem, czy też jak na ten pomysł wpadłem, wiem tylko, że już nigdy nie zdarzyło mi się mieć podobnego. Niemniej próby nadania mu jakiegoś literackiego kształtu skończyły się katastrofą. Moja składnia pozbawiona była całkowicie fantazji, a metaforyczne uniesienia przypominały znane mi z tramwajowych przystanków teksty reklam kąpieli perełkowych dla stóp. Winą za taki stan rzeczy obarczałem oczywiście ołówek, coraz silniej pragnąc wejść w posiadanie pióra, które miało ze mnie uczynić mistrza. Ojciec śledził moje, pożal się Boże, postępy z dumą i troską zarazem.– Jak tam twoja opowieść, Danielu?– Sam nie wiem. Gdybym miał pióro, chyba szłoby mi zupełnie nie ukrywał, że tego rodzaju zdanie wygłosić może jedynie początkujący literat.– Ty, bratku, nie poddawaj się tak szybko. Ja ci to pióro kupię, zanim skończysz swe debiutanckie dzieło.– Słowo?W odpowiedzi zawsze się uśmiechał. Na szczęście dla mojego ojca dość szybko odłożyłem na bok literackie ambicje, spychając je na obszar czczej gadaniny. Stało się to po części za sprawą odkrycia mechanicznych zabawek i wszelkiego rodzaju zdezelowanych urządzeń, które można było znaleźć na targu staroci Los Encantes po znacznie bardziej przystępnych cenach, odpowiednich na naszą kieszeń. Dziecięca pasja jest kapryśną i niewierną kochanką, więc nader szybko moje zainteresowania przeniosły się wyłącznie na mechaniczne zabawki i nakręcane statki. Już nie prosiłem ojca, by zaprowadzał mnie przed witrynę z wiecznym piórem Victora Hugo, a i on już więcej o nim nie wspominał. Ów świat piór i literatury przestał dla mnie istnieć, choć przez długi czas w mojej pamięci tkwił obraz ojca, wymizerowanego mężczyzny, odzianego w stary i w o wiele nań za obszerny garnitur, w sfatygowanym kapeluszu kupionym za siedem peset w sklepie z używaną odzieżą na ulicy Condal, wizerunek człowieka, którego nie było stać na podarowanie synowi cholernego pióra wiecznego, które nikomu do niczego nie było potrzebne, ale znaczyło wszystko. Tej nocy, po powrocie z Ateneo, zastałem ojca czekającego na mnie w pokoju jadalnym, z wyrazem twarzy, który niezmiennie zdradzał zagubienie i tęsknotę.– Już myślałem, że się tam pogubiłeś – powiedział. – Dzwonił Tomás Aguilar. Ponoć byliście umówieni. Zapomniałeś?– To przez tego Barceló, bo tak potrafi zakręcić człowiekiem, że zapominasz, jak się nazywasz – odparłem, skinąwszy głową. – Nie bardzo wiedziałem, jak mam mu się wywinąć.– To dusza człowiek, ale rzeczywiście potrafi czasem zamęczyć. Pewnie głodny jesteś. Merceditas przyniosła nam trochę zupy, którą ugotowała dla swojej mamy. Ta dziewczyna to szczere do stołu, by zakosztować miłosierdzia Merceditas, córki sąsiadki z trzeciego piętra, dziewczyny, która zdaniem wielu, jeśli nie wszystkich, lada chwila miała przywdziać suknię zakonną i zostać świętą, ja jednak na własne oczy, i to kilka razy, widziałem, jak obcałowywała odprowadzającego ją czasami aż do bramy kamienicy marynarza o wszędobylskich łapskach.– Jakiś nieswój jesteś – powiedział, ot tak, żeby zacząć rozmowę.– Może to ta wilgoć, od której, jak twierdzi Barceló, mózg się lasuje.– Nie, nie, to chyba coś więcej. Coś cię gryzie, Danielu?– Nie, skądże. Myślałem tylko.– O czym?– O pokiwał smutno głową i w milczeniu zaczął jeść zupę. Był człowiekiem powściągliwym i choć żył przeszłością, nigdy jej nie przywoływał. Dorastałem w przeświadczeniu, że owa wegetacja lat powojennych, świat spokoju, nędzy i skrzętnie skrywanych lęków, jest czymś tak normalnym jak spływająca z kranu woda i że ów niemy smutek, jakim krwawiły mury zranionego miasta, to rzeczywisty i prawdziwy wizerunek duszy Barcelony. Jedna z pułapek dzieciństwa polega na tym, że nie trzeba rozumieć, by czuć. Kiedy rozum zdolny jest pojąć, co się wydarzyło, rany w sercu są już zbyt głębokie. Owej, dopiero co zapowiadającej lato nocy, wędrując w ciemnym i zdradzieckim zmierzchu Barcelony, nie byłem w stanie wymazać z pamięci opowieści Klary o zaginięciu jej ojca. W moim świecie śmierć była niewidzialną i niepojętą ręką, domokrążcą zabierającym ze sobą matki, żebraków lub wiekowych sąsiadów, jakby byli uczestnikami jakiejś piekielnej loterii. Nie mieściło mi się w głowie, że śmierć może być obok mnie, mieć ludzką twarz i serce zatrute nienawiścią, że może być ubrana w mundur lub płaszcz gabardynowy, stać w kolejce do kina, śmiać się w barach lub prowadzić rano dzieci na spacer do parku Ciudadela, a po południu doprowadzać do całkowitego zniknięcia ludzi w kazamatach zamku na Montjuïc lub w zbiorowym grobie, bezimiennie, bez ceremoniału. Gdy rozmyślałem o tym, przyszło mi nagle do głowy, że być może ów świat z papier mâché, przeze mnie uznawany za rzeczywisty, był jedynie dekoracją. W owych skradzionych latach dzieciństwo docierało do swego kresu jak pociągi hiszpańskich kolei państwowych – bez zapowiedzi i zupełnie niezależnie od rozkładu jazdy. Ćwiczenie 30 Przeczytaj raz jeszcze tekst piosenki i napisz w imieniu adresata list / e-mail a) skierowany do ukochanej, b) skierowany do ukochanego szefa, opowiadając własnymi słowami o
Mimo wszystko Lyrics[Zwrotka 1: GMB]Tu każdy jeden ruch, ważniejszy od 100 słówOd zawsze jeden cel, nie jest nim martwy królCo jednym daje tlen, drugich zaprowadzi w dymKrąży nad głowami sępWiem ze nie pomoże tuZapada na powieki senGłosy się zmieniają w szumTo mimo wszystko dobrze wiemŻe do przebicia każdy murCzasem obezwładnia mnie lękZabierając ostatki tchuNadzieja to jedyny lekCzas potrafi uśmierzyć bólZnów coś się niesie z oddaliPowoduje paraliżNikt już cie nie chce ocalićNiech nie brakuje ci wiaryNa twe bary niech nie spada więcej nicBo każdy chciałby żyć tu godnieA nie gonić bez końca kwit iCiężko się czegoś wyzbyćZawsze bądź autentycznyInaczej to zły czar na plecach nie poczułbyś ciarTo łatwa droga – czyżby?Tak dziwne czasy przyszłyTracimy swoich bliskichNie do odzyskania czas[Refren: GMB, Gibbs, Felipe, Jano PW]Mimo wszystko - pójdę drogą mam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, że buduje ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dalMimo wszystko pójdę drogą mam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, że buduje ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dal[Zwrotka 2: Felipe]Mimo wszystko droga trudnaNa końcu wszystkich czeka trumnaZałoga mniejsza, statek płynieDla niektórych poszła burtaMimo wszystko mam powody żeby dalej pchać toNie ma przeszkody nie do przejścia gdy w tunelu światłoPierdolę schody, wasze wywody, słuchać ich nie wartoMasz tu miejski hardcore, prosto z serca, ma mocZrozumiałem dawno że los zaniesie mnie gdzie chcęLądowałem twardo więc, mimo wszystko znam tą gręBędzie dobrze dzieciaku, nie zbaczaj ze swego szlakuChoć będą bruździć i będą ranić, ty w dyby nie daj się zakućNie chowaj głowy do piachu, swój honor maszStań twarzą w twarz, z demonami walcz ostateczny razNa zawsze pozbądź się strachuŁapię w żagle wiatru, pomimo wszytko w stronę słońcaMorze wzburzone jest, sztormy nie mają końcaWiem, że tam gdzieś leży kres choć, droga nie jest prostaW żyłach się gotuje krew, nie chcę skończyć na manowcach[Refren: GMB, Gibbs, Felipe, Jano PW]Mimo wszystko - pójdę drogą mam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, że buduje ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dalMimo wszystko pójdę drogąMam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, że buduje ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dal[Zwrotka 3: Jano PW]Po mimo wszystko to (to, to)O czym marzyłem muszę (muszę, muszę)Odgonić całe złoPo to te topy kruszę (kruszę)Bardzo słusznie że poszedłeś na żywioł, że (że)Rzuciłeś wszystko co miałeś by robić hip-hopTak rzadko o nim mówięA go na tip-top robięWiem, wiem stał się największym nałogiem mymLubię dym, dym jak wlatuje do płucaI pisać rym, mordy, jak dobrze mi z tymRzucam chyba z piąty rok, albo 10 nie wiemMimo wszystko chcę, to czego każdy jedenMuszę mieć to coś, czego nie ma żadenNie słuchaj innych tych, co tylko plują jademJa chce tu mimo wszystko przekaz nieść w sobie braciePośród plastiku i kłamstwa, kopertowych aferWszystko na pokaz jest i wszystko w cenie, coDla wielu jest normalne, dla mnie to dno (dno)[Refren: GMB, Gibbs, Felipe, Jano PW]Mimo wszystko - pójdę drogą mam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, ze buduję ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dalMimo wszystko pójdę drogąMam dziś wyznaczony planPrzyszłość – w końcu wiem, ze buduje ją sobie samTylko z tymi dla których honor jest czegoś wartInni niech idą w dal
Nadzieja nie zaśnie w nocy, I nie zna drzemki za dnia Więc czemu zamykasz oczy Na to co" Nadzieja - Skaner ".Pędzony z wiatrem poprzez świat szeroki, Oglądam się za siebie Nadzieja drzemie w sercu gdzieś głęboko, Że wkrótce znajdę ciebie I powróci znów sens wyznanych słów, Słów szeptanych cicho sobie A" [Zwrotka 1: Rafi] Jednym wiatr w oczy temat jak rzeka Popaprana rzeczywistość otacza człowieka Problemy, z którymi czasem trudno się mierzyć Bo system w tym kraju do udanych nie należy Na każdym kroku napotykasz przeszkody Za każdym razem wyrastają w górę schody Przy każdej okazji rzucane pod nogi kłody Więc słuchaj młody rzadko kto idzie na ugody Wpadniesz do wody i to będzie znak żebyś się przyzwyczaił do tego, że nie fruwasz jak ptak Ja tak mówię a ty mi w to synu uwierz Bo od wielu lat mam uznanie w PDG klubie I nie raz nie dwa dostałem do życia po dupie Ale żyję dalej i robię to co najlepiej umiem A więc dobra rada olej pieprzonego gada I omijaj przeszkody, które ci podkłada [Zwrotka 2: RY23] Mimo że idziesz pod wiatr to jeszcze brniesz w mule Bo koń na którego postawiłeś złapał bóle Tak jak ty kiedy ktoś inny zgarnął pulę Za wyścig który miałeś wygrać na spółę Z ziomkiem lecz koń okazał się mułem Konkret wtopiliście siana bo szuler Dał wam nietrafny cynk przegiął strunę To jakbyście wkładali łeb w ule u nogi kule masz Chodzisz z trudem a w twarz Ciągle wiatr w oczy z całym brudem Cały miszmasz tego świata Lecieć z wiatrem w tym kierunku to atak którego nie odeprzesz od tak Pakt z diabłem na co dzień w twoim miejskim grodzie W chłodzie jakbyś żył w mieście wykutym w lodzie Szron na brodzie ubrany w zestaw z nike'a przychodzień To weź się podziel bo brak chłodu to bodziec Powiedz bo to tylko zostaje full kapitał Ty i najem nie dają naj bajer W kraju gdzie byle frajer sprawia że rap toczy Społeczeństwo któremu wiatr w oczy [Zwrotka 3: Rafi] A ty co śmieciu patrzysz tylko jak mi dokopać Ja nic sobie nie robię z tego popatrz popatrz Bit daje solidnego kopa ja ubarwiam go rymami cenniejszymi niż ropa I choć nie zawsze na twardym gruncie postawiona stopa I choć nie zawsze wybranka serca równie mocno kocha I choć skrzynka pocztowa wypełniona wezwaniami A głowa przepełniona długami, debetami Te ciągłe zmagania z problemami, kłopotami Chociaż to czasem przypomina walkę z wiatrakami To ja ciągle trwam Rozpycham się łokciami i szczerze wierzę że na to wszystko siłę Bóg da mi I czasami mam dość nie mówię, że nie Ale walczę i z mikrofonem stoję na scenie I uważam bo przecież tak łatwo się stoczyć Gdzie życie życiem choć przez całe życie wieje wiatr w oczy [Zwrotka 4: Kowall] Czasem starasz się by twój świat stał się inny Kolejny dzień zamykasz za sobą drzwi od windy Kolejny dzień ale taki sam jak cała reszta Kupiłeś zdrapkę ale wygrana nie podeszła Nie przestań wiadomo chcesz szczęścia wiadomo bo ono Sprawia, że rozpiera duma i unosi honor Na pomoc możesz wcale nie liczyć chyba że byś chciał zawisnąć na szubienicy Pechowcy nieudacznicy tak byś nas nazwał Przez to że nam chujnie zaserwowano na start że drogi do celu nie oświetla gwiazda Tylko intuicja własna i zasada jasna że gdy wieje musisz być jak konstrukcja żelazna Na tym nie poprzestań bo to dopiero przedsmak A życie się toczy co będzie dalej to w kolejnych wersjach A na razie wiatr w oczy

covering your face with a hat, it would get you there. and it would fill your eyes with the sand. Na nay, na nay, na na na na na nay, na na na na na nay, na nay. Straight away a bad luck will spot you. and it will follow you forever, as a child you’ll get a crooked cradle, later - too short coffin for your dead body.

Skip to content AktualnościSkład zespołuUtworyTekstyGaleriaRider technicznyW mediachKontakt Teksty Tekstyk0ntiMW2020-10-01T21:23:24+02:00 Pytałem o drogę, lecz nikt nie odpowiedział e H7 e A nikt nie nauczył mnie, czytać drogi z gwiazd C G a H7 Żegnałem rodziców, wychodząc na rozdroże e H7 e Z dobrym ich słowem i kawałkiem chleba C G a H7 Wędruje tak, nie wiem sam od kiedy G D Pod dachem jutra chowając swe marzenia H7 e Czekając z nadzieją na horyzont jutra C G a H7 Spalone mosty nic nie dały, ani zgiełki miast G D Na rozstajnych drogach kierunek odnalazłem H7 e Gdzie przydrożny Chrystus stał C H7 e Tyle mam swego, co gruntu pod stopami e H7 e Źródlaną wodę pije, co ma życia smak C G a H7 O buty się nie martwię, zwyczajnie idę w przód e H7 e I tak nie przegonię jutra, nie zatrzymam wczoraj C G a H7 Wędruje tak, nie wiem sam od kiedy G D Pod dachem jutra chowając swe marzenia H7 e Czekając z nadzieją na horyzont jutra C G a H7 Spalone mosty nic nie dały, ani zgiełki miast G D Na rozstajnych drogach kierunek odnalazłem H7 e Gdzie przydrożny Chrystus stał C H7 e Wędruje tak, nie wiem sam od kiedy G D Pod dachem jutra chowając swe marzenia H7 e Czekając z nadzieją na horyzont jutra C G a H7 Spalone mosty nic nie dały, ani zgiełki miast G D Na rozstajnych drogach kierunek odnalazłem H7 e Gdzie przydrożny Chrystus stał C H7 e Gdzie przydrożny Chrystus stał C H7 e wstęp: D A h A D A h / x2 Mam taką pewność nieodpartą h A h A Choć żadna miara jej nie zmierzy D A h A Że mimo wszystko zawsze warto h A h A Pomimo wszystko iść i wierzyć. D A h Bo jest granica ta, a za nią cis H cis H Czas nie da życiu w próżnię chybić E H cis H I dzień okaże się przystanią cis H cis H Do której warto będzie przybić. E H cis Ref: A czasu naturą jest mijać A H Choćby i wbrew własnej woli D A W świecie marchewki i kija fis E Cukru i soli. h A E przygrywka: fis E fis D fis E A E Na zwichrowanej życia osi h A h A Co wciąż się złamać jest gotowa D A h A Nikt nie doczeka się przeprosin h A h A Za to co jemu los zgotował. D A h I niech się słowo samo rzeknie cis H cis H Że droga żmudna i daleka E H cis H Lecz kiedy kiedyś raz uciekniesz cis H cis H To będziesz zawsze już uciekał. E H cis Ref: A czasu naturą jest mijać A H Choćby i wbrew własnej woli D A W świecie marchewki i kija fis E Cukru i soli. h A E A czasu naturą jest mijać A H Choćby i wbrew własnej woli D A W świecie marchewki i kija fis E Cukru i soli. h A E zakończenie: Gitara klasyczna solo : fis E fis D fis E A E / x2 fis Wódko wódko kochana która mnie dobrze znasz a F a d e a Pocieszycielko marzeń i powiernico strat G a d e a Znowu mnie wyrzuciłaś kazałaś iść na bruk F a Asus4 F a Asus4 A jeszcze wczoraj miłość przysięgałaś po grób F a G a Daj się przebłagać wódko choćby na jeden łyk G a C G Na chwilę życia krótką przygarnij jeszcze dziś d a d e a Mrokiem bezsennej nocy milczącym światłem dnia F a Asus4 F a Asus4 I błyskiem śmierci w oczy całuj dobrze wiesz jak F a G a Ogrzej samotność moją nakarm człowieka głód G a C G Bądź duszy niepokoju butelką pełną snu d a d e a Wódko wódko kochana która mnie dobrze znasz a F a d e a Pocieszycielko marzeń i powiernico strat G a d e a A jesteś tylko wódko ułudą szarych dni e a Tego co było trumną klamką donikąd drzwi G C Zwierciadłem które kłamie kiedy przeglądam się d a Bo zamiast ludzkiej twarzy widzę odbicie twe G d e a Wódko wódko kochana która mnie dobrze znasz a F a d e a To może przypadek, a7 F7 E7 że znów się widzimy a7 F7 E7 Patrzymy na siebie a7 F7 E7 a7 w spokojnej udręce Spojrzenia spłowiały a7 F7 E7 Przez lata i zimy a7 F7 E7 Dziś tylko się znamy a7 F7 E7 a7 Nic więcej Uśmiechasz się dziwnie a7 F7 E7 Inaczej niż wtedy a7 F7 E7 Gdy było do siebie a7 F7 E7 a7 Nam bliżej niż blisko To było niedawno a7 F7 E7 a mówi sie kiedyś a7 F7 E7 Dziś tylko się znamy a7 F7 E7 a7 To wszystko Dzielimy złą ciszę a7 F7 E7 obcymi słowami a7 F7 E7 Ty serce masz chłodna a7 F7 E7 a7 I chłodne masz ręce Za chwilę pójdziemy a7 F7 E7 Innymi drogami a7 F7 E7 Bo tylko się znamy, a7 F7 E7 a7 Nic więcej Przyjdę do ciebie w północ ciemną, z nowiem… E Esus2sus4 E Add9 Drogę przez półmrok wskaże mi tęsknota… E Esus2sus4 E Add9 A ty, choć o swym przyjściu nie powiem, E Esus2sus4 E Add9 Wyjdziesz i sama otworzysz mi wrota. E Esus2sus4 E Add9 Choć ciemno będzie, nie spytasz, kto jestem… A E Dotkniesz mej dłoni i zaraz się dowiesz… fis A E W głębokiej ciszy o nic słów szelestem A E Nie spytam ciebie – a ty mi odpowiesz… fis A E Cicho mnie w blade pocałujesz skronie, E Esus2sus4 E Add9 A choć nie wyznam ci, że mnie coś tłoczy, E Esus2sus4 E Add9 Ty mi utulisz głowę na swym łonie E Esus2sus4 E Add9 I sama w wieczny sen zamkniesz mi oczy… E Esus2sus4 E Add9 Choć ciemno będzie, nie spytasz, kto jestem… A E Dotkniesz mej dłoni i zaraz się dowiesz… fis A E W głębokiej ciszy o nic słów szelestem A E Nie spytam ciebie – a ty mi odpowiesz… fis A E wstęp: D / x4 Jest czwarta nad ranem D Ty jesteś daleko h Tak bardzo poczuć cię chce G D List piszę przez gwiazdy D Na odpowiedź czekam h Niepewny doszedł czy nie G D A łąka – nasza jak była tak jest A G D Kiedy kocha się z dniem G e Szuka ciebie i mnie D Podobno – dalej w sobie Twój ma A Dotyk zapach i smak G D I nie zabrał ich czas G D A Następny dzień minął D Na chleb i na piwo h Ulicznej komedii dell”arte G D Pod maską swej roli D W płaszczu Arlekina h Ktoś zaśmiał się – płacze klaun G D A łąka… Jest piąta już rano D I ptaki śpiewają h Za oknem na jutrznię dnia G D List musi poczekać D Gdy listonosz zasnął h Na próżno szukać tu gwiazd G D A łąka… A łąka – nasza jak była tak jest A G D Kiedy kocha się z dniem G e Szuka ciebie i mnie D Podobno – dalej w sobie Twój ma A Dotyk zapach i smak G D I nie zabrał ich czas G D A I nie zabrał ich czas G D A Twój – ja D / x4 Dostałem od Ciebie list c G c Im dalej nam do siebie, tym słowa trafiają głębiej Gis B c W liście tym c G c Przesyłasz tysiące odcieni meksykańskiej zieleni Gis B c Z kolorów tych i pergaminu c G c Wyczytuje słowa niedalekiego powrotu Gis B c Lecz część Ciebie tam zostanie Gis B c / Gdzieś w Palenque czy Yaxchilan Gis B c / x2 Czytam od Ciebie list c G c Z każdym zdaniem bliżej mi do Ciebie Gis B c Dziś razem z Tobą c G c Zwiedzam starożytne Majów świątynie Gis B c Lecz powrócić muszę c G c Przed odjazdem wielkiego wozu Gis B c Byś pożegnała mnie patrząc w gwiazdy Gis B c / Gdzieś w Palenque czy Yaxchilan Gis B c / x 2 Przeczytałem od Ciebie list c G c Sercem powróciłem z dalekiej wyprawy Gis B c Jak wspomnienia czytam Twoje słowa c G c Ty zaś wędrujesz po wielkich lasach historii Gis B c Lekkie pulque w cieniu pijesz c G c Ja zaś wytrawne czerwone wino Gis B c Powrócisz więc czy zostaniesz Gis B c / Gdzieś w Palenque czy Yaxchilan Gis B c / x2 A gdy piosenkę moją chcę zaśpiewać Marietcie d C Ta szelma ta zdrajczyni do opery musi pójść d C Do wiatru wciąż wystawia ona mnie, ach mamo B F Do wiatru wciąż wystawia ona mnie. B A A gdy musztardy słoik biegłem zanieść Marinetcie Ta szelma ta zdrajczyni po obiedzie była już Do wiatru wciąż wystawia ona mnie, ach mamo Do wiatru wciąż wystawia ona mnie. A gdy na Nowy Rok kupiłem rower Marinetcie Ta szelma ta zdrajczyni już nabyła sobie wóz Do wiatru wciąż wystawia ona mnie, ach mamo Do wiatru wciąż wystawia ona mnie. A gdy w te pędy biegłem na spotkanie z Marinettą Ta szelma z jakimś typem migdaliła ostro się Do wiatru wciąż wystawia ona mnie, ach mamo Do wiatru wciąż wystawia ona mnie. A gdy rozwalić chciałem z rewolweru Marinettę Ta szelma ta zdrajczyni zaziębiła się na śmierć Do wiatru wciąż wystawia ona mnie, ach mamo! Do wiatru wciąż wystawia ona mnie. A gdy posępnie biegłem ja na pogrzeb Marinetty Ta szelma ta zdrajczyni zmartwychwstała śmieje się Na dudka wystrychnęła znowu mnie, ach mamo Na dudka wystrychnęła znowu mnie. Wiosen przeżyliśmy razem wiele d C d C Brunatnych dżdżystych jesieni d C d A Chociaż zima serca nam mroziła F C d A Razem doczekaliśmy zieleni d C d C Wspólne zdjęcia już pożółkły d C d C Razem przeżyte radości, czasem smutki d C d A Nocne watry z gitarą przy ognisku F C d A Czasem żale przy butelce wódki d C d C Ref: Mimo wszystko ruszam w drogę d C d C Znaleźć swego miejsca tu nie mogę d C d A Mimo wszystko żegnam was F C d A Niech ta pieśń łączy nas d C d C Nie tak łatwo będzie odejść Wszak nie jedno mamy wspólne wspomnienie Lecz nawet na najdalszym świata kresie Wiem, że tu czekają przyjaciele Jeszcze chwilę będę razem z wami Jeszcze jedną zwrotkę wam zanucę Więc radujmy się tą chwilą Nim rozstaniem was zasmucę Ref: Mimo wszystko ruszam w drogę Znaleźć swego miejsca tu nie mogę Mimo wszystko żegnam was Niech ta pieśń łączy nas Gdy mnie z wami już nie będzie Niech nie smutnieją wasze twarze Kto mnie zna ten dobrze wie Że o wędrówce ciągle marze Być może wiele lat upłynie Rankiem za okno spojrzycie Przypomni się wam ta melodia gdy Na horyzoncie mnie ujrzycie Ref: Mimo wszystko ruszam w drogę Znaleźć swego miejsca tu nie mogę Mimo wszystko żegnam was / Niech ta pieśń łączy nas / x2 Ja wiem d Wiem Cadd9 Szeroka droga jest a d Wiem też F Wiem C Że ty już a Nie chcesz mnie d A jednak wciąż F C Nie ruszam stąd d Bo może się stanie raz B A Bo może się stanie raz jeden cud B A d Cadd9 I przyjdziesz dotkniesz mnie a d I powiesz F C Zostań tu d Ja wiem Wiem Głębokie Lasy są I jeszcze Wiem Że do nich Gna mnie los A jednak wciąż Nie ruszam stąd Bo może się stanie raz Bo może się stanie raz jeden cud I przyjdziesz dotkniesz mnie I powiesz Zostań tu O tam W górze Posłuchaj Szumi wiatr Ja wiem Mówi Że będzie Szkoda nas Dlatego wciąż Nie ruszam stąd Bo może się stanie raz Bo może się stanie raz jeden cud I przyjdziesz dotkniesz mnie I powiesz Zostań tu I powiesz F C Zostań tu d Niepotrzebny nam ten smutek B F Przecież wiemy d To musiało przyjść C Róży cierniem serca skłute B F Póki bolą d Jeszcze warto żyć C Ty odejdziesz, ja nie wrócę B F Z każdym dniem d Jak echo cichnie żal C Niepotrzebny nam ten smutek B F Kiedy tyle d Pozostało nam C Na rozstanie ci zanucę B F La la la la la d La la la C Niepotrzebny nam ten smutek B F Kiedy tyle d Pozostało w nas C Lata płowe, zimy lute B F Słońca kurz d Rozmigotany sad C Ty odejdziesz, ja nie wrócę B F Jest już tak d Gdy się wypełnia czas C Niepotrzebny nam ten smutek B F Kiedy tyle d Pozostało w nas C Na rozstanie ci zanucę B F La la la la la d La la la C Ciepły promień obudził mnie E H Nie będzie dziś łez H A Nowy dzień witam z uśmiechem E H Ciepły wiatr, odpędził ciepłe chmury H A E Na miejskim chodniku zostawiam E H Równy krok H A Bose stopy witają kaczeńce E H Zimną rosą obmywam oczy H A E Każdym krokiem wtapiam się w naturę E H Zieloność myśli, pod nieba błękitem H A W lustrze strumienia widzę postać E H A więc tak, tak… A Tak wygląda człowiek E A więc tak H A więc tak A Tak wygląda człowiek E A więc tak H A więc tak A Tak wygląda człowiek E Każdym krokiem wtapiam się w naturę E H Zieloność myśli, pod nieba błękitem H A W lustrze strumienia widzę postać E H A więc tak, tak… A Tak wygląda człowiek E A więc tak H A więc tak A Tak wygląda człowiek E A więc tak H A więc tak A Tak wygląda człowiek E Lało jak z cebra na wielkiej drodze D A A ona szła, na kwintę nos h G Miałem parasol rozpięty szczodrze D A U kumpla rano skradłem go h Fis h Fis Śpieszę by jej w kłopocie ulżyć D A I proszę ją pod wspólny dach h G Ścierając krople ze ślicznej buzi D A Zgodziła się ten zawrzeć pakt h Fis h Fis Ref: Mały kącik parasola za malutki kącik raju G h Ona miała coś w sobie z anioła A h Mały zakamarek raju za ten skrawek parasola G h Nie straciłem na wymianie ach nie A h Fis Idąc we dwoje wzdłuż pól i borów Jak miło jest wsłuchiwać się W dudniący górą spod parasola Padającego deszczu śpiew Chciałem diabelnie jak w czas potopu Patrzeć jak tnie bez przerwy deszcz By ją zatrzymać u swego boku Czterdzieści dni i nocy też Ref… Nawet w ulewę bzdurna zasado Prowadzą drogi do celów swych Wkrótce jej cel wyrósł jak tama Na widnokręgu szaleństw mych I tak niestety odejść musiała Dziękując przedtem bardzo mi I zobaczyłem jak się oddala Do zapomnienia białych drzwi Ref… To tylko Twoje co udźwignąć zdołasz F e I Twój jest na własność pod stopami bruk a F I pejzaż, który z oddali woła F e W kolejną podróż do rozstajnych dróg. F G Więc dziś tam idę jakby w ciemno a G Żeby swój czas poczuć boleśniej d a Z nadzieją, że tam nikt przede mną C G Swej stopy nie postawił wcześniej. d E7 To tylko Twoje co udźwignąć zdołasz F e I Twój jest na własność pod stopami bruk a F I pejzaż, który z oddali woła F e W kolejną podróż do rozstajnych dróg. F G Więc dziś tam idę jakby w ciemno a G Żeby swój czas poczuć boleśniej d a Z nadzieją, że tam nikt przede mną C G Swej stopy nie postawił wcześniej. d E7 Więc dziś tam idę jakby w ciemno a G Żeby swój czas poczuć boleśniej d a Z nadzieją, że tam nikt przede mną C G Swej stopy nie postawił wcześniej. d E7 Żeby coś się zdarzyło c Żeby mogło się zdarzyć Dis I zjawiła się miłość B Trzeba marzyć G Zamiast dmuchać na zimne c Na gorącym się sparzyć Dis Z deszczu pobiec pod rynnę B Trzeba marzyć G Gdy spadają jak liście c Kartki dat z kalendarzy Dis Kiedy szaro i mgliście B Trzeba marzyć G W chłodnej pustej godzinie c Na swój los się odważyć Dis Nim Twe szczęście Cię minie B Trzeba marzyć G W rytmie wietrznej tęsknoty c Wraca fala do plaży Dis Ty pamiętaj wciąż o tym B Trzeba marzyć c Żeby coś się zdarzyło c Żeby mogło się zdarzyć Dis I zjawiła się miłość B Trzeba marzyć c Żeby coś się zdarzyło c Żeby mogło się zdarzyć Dis I zjawiła się miłość B Trzeba marzyć c Żeby coś się zdarzyło c Żeby mogło się zdarzyć Dis I zjawiła się miłość B Trzeba marzyć c G c Znów za oknem jesienny ton C G F To deszcz na parapetach gra Sam już nie wiem czy to mój dom Dlaczego żona za ścianą łka. Ona wie, zostanie w łóżku sama Jutro już nie będzie mnie tu Znów odejdę bez pożegnania Przed siebie, aż braknie tchu. Tyle niedokończonych spraw C G a F Zostawiamy gdzieś za nami Tyle niedopitych kaw I tęsknoty za tymi czasami. Znów zmęczony wracam do domu C G F Pod nogami orzecha liść O powrocie nie powiem nikomu Przecież jutro znów muszę iść. Ona jedna o mnie wie I w sypialni na mnie czeka Jej wzrok, wiem czego chce Więc jej mówię, niech nie zwleka. Tyle niedokończonych spraw C G a F / Zostawiamy gdzieś za nami / Tyle niedopitych kaw / x2 I tęsknoty za tymi czasami. / Takie życie uplótł mi los C G F W dowodzie zapis – wieczny wędrowiec Czasem radość lub w mordę cios Raz jestem wariat , a raz pechowiec Lecz ciągle naprzód gnam I nie odwracam do tyłu głowy Wiem że kiedyś dotrę tam Gdzie mnie przyjmą gdy będę gotowy. Tyle niedokończonych spraw C G a F / Zostawiamy gdzieś za nami / Tyle niedopitych kaw / x2 I tęsknoty za tymi czasami. / Czarne hasła jak sztandary e C Nad głowami im łopocą e C Każdy biegnie pełen wiary e C Gdzie i po co ? G D Byle prędzej byle dalej e C Zasapany, zadyszany e C Goni w obłąkańczym szale e C Już przegrany. G D Ref: Pośród szaroburych murów G D e H7 Trwa odwieczny wyścig szczurów C G H7 Czas nakreślił start C G Czas nakreślił start niestety C H7 Lecz nie, nie wyrysował mety. a e Nikt nie podejrzewa godzin e C Że się nagle zaczną wlec e C Tutaj tylko o to chodzi e C Żeby biec. G D Tam za rogiem czas umiera e C Rozdeptany w życia matni e C Nie chciał widać resztek zbierać e C Być ostatnim. G D Ref: Pośród szaroburych murów G D e H7 Trwa odwieczny wyścig szczurów C G H7 Czas nakreślił start C G Czas nakreślił start niestety C H7 Lecz nie, nie wyrysował mety. a e Pośród szaroburych murów G D e H7 Trwa odwieczny wyścig szczurów a e wstęp: D Ty nie siadaj na podróżnych torbach D G D Jak się klęka na życia ruinach h A D Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba D G D Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. G A D Ty nie siadaj na podróżnych torbach D G D Jak się klęka na życia ruinach h A D Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba D G D Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. G A D Lecz kto mówił, że życie jest lekkie h A Niczym farsa w kolejnej odsłonie G A D Czasem trzeba ten bagaż na plecach h A Aż do kresu drogi swej donieść. G A D Więc nie siadaj na podróżnych torbach D G D Jak się klęka na życia ruinach h A D Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba D G D Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. G A D Bo z tych wozów spod których już nie raz e D Trzeba było się wspinać na górę h A D Wysiądziemy choć jeszcze nie teraz e D By wypatrzyć na niebie swą chmurę. G A D Więc nie siadaj na podróżnych torbach D G D Jak się klęka na życia ruinach h A D Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba D G D Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. G A D Nie rzecz w tym aby było zbyt lekko h A Zanim pejzaż w źrenice nam runie G A D Ale o to, by siłę odnaleźć e D Co pozwoli ciężar dni unieść. G A D Więc nie siadaj na podróżnych torbach D G D Jak się klęka na życia ruinach h A D Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba D G D Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. G A D a cappella: Więc nie siadaj na podróżnych torbach Jak się klęka na życia ruinach Tylko zatańcz, jak tańczył Grek Zorba Gdy od nowa mógł wszystko zaczynać. zakończenie: A D Porzuceni, wypędzeni h A Niekochani i zaszczuci G A Swoich dróg już nie chcą zmienić h A Bo nie mają dokąd wrócić G A h Wyrzuceni na margines h A Nic nie zaczną już od nowa G A Za wątpliwą swoją winę h A Będą co dnia pokutować G A h Wśród mędrców świata przecież wie się D A A to przypadek nie jest rzadki fis h Że często0 też na marginesie G A Najlepsze robi Bóg notatki G A h Oszukani i wyklęci h A Zapomniani, wystraszeni G A Żyją niczym sami święci h A W zakamarkach Matki Ziemi G A h Widzi Bóg na własne oczy h A I w miłości swej się smuci G A Że kto łatwą drogą kroczy h A Trudno jemu z niej zawrócić ! G A h Wśród mędrców świata przecież wie się D A / A to przypadek nie jest rzadki fis h / Że często0 też na marginesie G A / x2 Najlepsze robi Bóg notatki G A h / Siedzi przy stole C5 D7 / pióro stoi jak szkapa Fadd9 C5 / żaden jej rozkaz nie niesie D9 F7 C5 / x2 Nagle a ni stąd ni zowąd D9 uczucie pędzi jak płomień F7 C5 Nagle a ni stąd ni zowąd D7 uczucie pędzi jak płomień Fadd9 C5 poematu zboczem G a jak górskim zboczem F7 C / pędzi jesień G / x2 Nagle a ni stąd ni zowąd D9 uczucie pędzi jak płomień F7 C5 Nagle a ni stąd ni zowąd D7 uczucie pędzi jak płomień Fadd9 C5 poematu zboczem G a jak górskim zboczem F7 C / pędzi jesień G / x2 Pióro rzuca się w cwał! a / przelatują światy F7 / turkoczą C / x4 strona za stroną G / Ja przytrzymuję tylko d G czapkę a żeby nie spaść F7 / ze stołu C / x3 Wicher karki nam gnie d Lecz idziemy jak w dym C Mniej istotne jest gdzie g Najważniejsze jest z kim A A7 Chociaż pochodni brak d Wiara rozświetla mrok C Wiemy więc gdzie i jak g Stawiać kolejny krok A A7 Spod stóp urwał się bruk d Więc brodzimy wśród chmur C Mógłby i sam Pan Bóg g Ludziom dać nas za wzór A A7 Miłość chroni od zła d I rozprasza lat mgły C Nie ma już – Ty i ja g Narodziło się – My! A A7 Narodziło się – My! d C Narodziło się – My! g A A7 Wicher karki nam gnie d Lecz idziemy jak w dym C Mniej istotne jest gdzie g Najważniejsze jest z kim A A7 Miłość chroni od zła d I rozprasza lat mgły C Nie ma już – Ty i ja g Narodziło się – My! A A7 Narodziło się – My! d C Narodziło się – My! g A A7 Narodziło się – My! d Gdy serce pęknie na mróz a G a Jak w zimie buki pękają F C G Połóżcie mnie na wóz F e a Niech jedzie furka pejzażu F e a Połóżcie mnie na wóz F e a Niech jedzie furka pejzażu F e a Niech wywiezie mnie z miasta a G a Gotycki kurnik toczy trąd F C G Tam nie ma komu podać F e a Żadnej z dwóch czystych rąk F e a Tam nie ma komu podać F e a Żadnej z dwóch czystych rąk F e a Połóżcie mnie na wóz F e a Z widokiem na Bieszczady C G a Na wielki pożar gór F e a Na Rawkę i Stuposiany F e a Za wozem nikt nie pójdzie a G a Deszczyk wszystko pokropi F C G I konie same ruszą F e a Bo znają moje drogi F e a I konie same ruszą F e a Bo znają moje drogi F e a Połóżcie mnie na wóz F e a / Z widokiem na Bieszczady C G a / Na wielki pożar gór F e a / x2 Na Rawkę i Stuposiany F e a / Sunęła poprzez czarne łąki fis cis Sunęła przez spalony las A H fis Mijała bram zwęglone szczątki fis cis Płynęła przez wspomnienia miast A H fis Biała Lokomotywa E fis / x2 Skąd wzięła się w krainie śmierci fis cis Ta żywa zjawa istny cud A H fis Tu pośród pustych marnych wierszy fis cis Tu gdzie już tylko czarny kurz A H fis Biała Lokomotywa E fis / x2 Ach czyj ach czyj to jest fis A Tak piękny hojny gest E fis Kto mi tu przysłał ją D h Bym się wydostał stąd A E fis Białą Lokomotywę E fis / x2 Ach któż no któż to może być fis A Beze mnie kto nie umie żyć E fis I bym zmartwychwstał błaga mnie D h By mnie obudził jasny zew A E fis Białej Lokomotywy E fis / x2 Suniemy poprzez czarne łąki fis cis Suniemy przez spalony las A H fis Mijamy bram zwęglone szczątki fis cis Płyniemy przez wspomnienia miast A H fis z Białą Lokomotywą E fis / x2 Gdzie brzęczą pszczoły pluszcze rzeka fis cis Gdzie słońca blask i cienie drzew A H fis Do tej co na mnie w życiu czeka fis cis Do życia znowu nieś mnie nieś A H fis Biała Lokomotywo E fis / x4 Na pożegnanie powiem ci d F C d Nigdy nie było tak F C d To tylko słowa są to nic d F C d Na kartkę spadła łza C F d Na koniec jeszcze uśmiech twój d F C d Rzuca za sobą cień F C d Tęsknota woła we mnie – wróć d F C d Ona – milcząca jest C F d Sama to wiesz i ja to wiem C d Szczęśliwsza będziesz z nim F C d On będzie wierny ci jak pies C d Ja znowu będę nikt F C d Jeszcze da Bóg spotkają się d F C d Odnajdą dłonie dwie F C d Będziesz królową mego snu d F C d Ja księciem w twoim śnie C F d Zatańczy wtedy porwie nas d F C d Ta która milczy dziś F C d W lustrze zobaczysz moją twarz d F C d Znów powiesz – ja to ty C F d Porwie zakręci wewte – wte C d Cały uśpiony świat F C d Nim nas obudzi nowy dzień C d Odpowiem – ty to ja F C d … wstęp: fis7 h7 cis7 / x2 c7 h7 cis7 fis7 / x2 cis7 h7 Piję piję dziś sam ze sobą fis7 h7 cis7 Stukam stukam czołem o czoło fis7 h7 cis7 c7 Kto lepszego kompana mi da h7 cis7 fis7 Kto lepszego kompana mi da h7 cis7 fis7 cis7 h7 Chyba tylko chyba tylko ten człowiek fis7 h7 cis7 Który siedzi który siedzi w mej głowie fis7 h7 cis7 c7 I od rana dziś pije do dna h7 cis7 fis7 I od rana dziś pije do dna h7 cis7 fis7 cis7 h7 Za ten świat co podobno fis7 ( cis e a ) Jednym domem wariatów fis7 ( cis e a ) Który nie wie już sam dokąd gna h7 cis7 fis7 cis7 h7 I za wszystko co potem fis7 ( cis e a ) Może z nami się zdarzyć fis7 ( cis e a ) Albo nic które czeka nas tam h7 cis7 fis7 cis7 h7 Za niewinne dziewczynki fis7 ( cis e a ) Dobre i złe kobiety fis7 ( cis e a ) I za ciebie też kochana ma h7 cis7 fis7 cis7 h7 Za rumianych chłopaczków fis7 ( cis e a ) I zgorzkniałych facetów fis7 ( cis e a ) Takich choćby jak w lustrze ten tam h7 cis7 fis7 cis7 h7 wstęp: C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Dsus4 C 6/9 G 6/9 Dsus2 D harmonijka solo: C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Dsus4 C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Choć nie poznałem dźwięku twych strun Dsus2 D9 C 6/9 D 6/9 I ciebie poza słowami G 6/9 D C 6/9 Śmiech dawno ucichł – mgła idzie z gór Dsus2 D9 C 6/9 D 6/9 Wystarczyć musi za pamięć G 6/9 D Wieczór – Wetlińską objęła ćma C 6/9 D Lutek siadł i wspomina C 6/9 D 6/9 D I mówi ile to już lat C 6/9 D 6/9 D Jak Wojtka z nami nie ma C 6/9 G 6/9 D I mówi ile to już lat C 6/9 D 6/9 D Jak Wojtka z nami nie ma C 6/9 G 6/9 D harmonijka solo: C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Dsus4 C 6/9 G 6/9 Dsus2 D A może tylko na drugi brzeg G / Pobiegłeś po kamieniach e7 / Może na pomoc ktoś wołał Cię G / x2 Na pomoc na smugę cienia e7 C G / przygrywka: C G D Płomień się płoży gęstnieje mrok Dsus2 D9 C 6/9 D 6/9 U Lutka na połoninie G 6/9 D C 6/9 Pora gitarę do ręki wziąć Dsus2 D9 C 6/9 D 6/9 Niech Majstrem Biedą popłynie G 6/9 D Jak nas usłyszysz to może tu C 6/9 D Przylecisz ze swego nieba C 6/9 D 6/9 Na pewno zgodzi się dobry Bóg C 6/9 D 6/9 D W szkle czeka co potrzeba C 6/9 G 6/9 D Na pewno zgodzi się dobry Bóg C 6/9 D 6/9 D W szkle czeka co potrzeba C 6/9 G 6/9 D harmonijka solo: C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Dsus4 C 6/9 G 6/9 Dsus2 D A może tylko na drugi brzeg G / Pobiegłeś po kamieniach e7 / Może na pomoc ktoś wołał Cię G / x2 Na pomoc na smugę cienia e7 C G / zakończenie: C G D C 6/9 G 6/9 Dsus2 D Dsus4 C 6/9 G 6/9 Dsus2 D / x4 wstęp: H E H cis7 E H Poukładaj mnie na nowo H Pozabliźniaj wszystkie rany E H Może znów uwierzę w słowa cis7 H Jeszcze niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 Serca uchyl tajemnice H Daj nadzieję na poznanie E H Tego czego jeszcze nie wiem cis7 H I co niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 Podaj rękę pobiegniemy E Z wiatrem, słońcem, obłokami gis Mając w głowach tylko szczęście E H Szczęście niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 przygrywka: H Poukładaj mnie na nowo H Pozabliźniaj wszystkie rany E H Może znów uwierzę w słowa cis7 H Jeszcze niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 Serca uchyl tajemnice H Daj nadzieję na poznanie E H Tego czego jeszcze nie wiem cis7 H I co niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 Podaj rękę pobiegniemy E / Z wiatrem, słońcem, obłokami gis / Mając w głowach tylko szczęście E H / x2 Szczęście niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 / solo gitara basowa: H gis E H cis7 D5 / x2 E D gis E D Poukładaj mnie na nowo H Pozabliźniaj wszystkie rany E H Może znów uwierzę w słowa cis7 H Jeszcze niewypowiedziane cis7 H6 Eadd9 Poukładaj… H Pozabliźniaj… E Uchyl serca… H Podaj rękę… cis7 H6 Eadd9 Daj nadzieję… H Kiedy pierwsza zalśni gwiazda CG i zapach barszczu, wypełni rodzinny dom FGC Jak wędrowne ptaki do gniazda, CG powracamy do domu, z różnych świata stron FGC Ojciec już opłatek rozdziela CG i świeżej choinki, czuć miłą woń FGC Jeden drugiego życzeniem obdziela CG dziś wszystkie głosy, mają radosny ton FGC Ukołysać Boże Dziecię FG Dziś na nowo nam potrzeba Ca Znów z nadzieją na nas patrzy FG choć nam wciąż daleko do Nieba FGC Dwanaście potraw już mama podaje i jedno nakrycie, wśród nas puste jest Pamięci tych, co z nami siadali i strudzony wędrowiec, hojny otrzyma gest Przy ciepłym świetle świecy ukołysać kolędą, chcemy Bożą Dziecinę Jakiż to cud, że taki maleńki a zmazać może, naszą grzeszną winę Ukołysać Boże Dziecię Dziś na nowo nam potrzeba Znów z nadzieją na nas patrzy choć nam wciąż, daleko do Nieba Cicha noc świat okrywa to już pasterki nadchodzi pora Gwiazdy w śniegu się dziś złocą Więc z kolędą na ustach, idźmy do kościoła Wielka światłość nad Betlejem niech i nasze serca, nie będą bledsze Niech i w nas narodzi się Dziecię to nie takie trudne, zmieniać się na lepsze Ukołysać Boże Dziecię Dziś na nowo nam potrzeba Znów z nadzieją na nas patrzy choć nam wciąż daleko do Nieba Ukołysać Boże Dziecię Dziś na nowo nam potrzeba Niech nam nigdy nie zabraknie Nadziei i kromki chleba
By zobaczyć Twoje oczy. Co się świecą jak pińć złoty. Co się świecą jak pińć złoty. Co się świecą jak pińć złoty. Znowu myślałem o niej w nocy i za dnia. Opierać jej się nie mam mocy, bo jest ładna. I gorąca jak lawa - to nie przesada. A w jej zabawach jedna zasada. Jak proszą o taniec, bez ładu i składu.

Tekst piosenki: W Twoich oczach jest coś, że chcę ich jeszcze Że chcę ich ciągle, że jak powietrze Do życia są potrzebne mi tak jak i Ty Czasem się dziwię, co się teraz ze mną dzieje Serce wyrywa się, zaraz oszaleję Do Ciebie lecieć chcę przez siedem mórz Mimo deszczów, mimo burz Ref.: Chcę być wolny jak wiatr, wolny jak rzeka Płynąć do Ciebie, na nic nie czekać Wolny jak ptak, który po niebie Wciąż leci i leci do Ciebie (2 x) W Twoich oczach jest to, czego nie miałem Czego wciąż chciałem, to zrozumiałem Że tak jak tlen dziś jesteś mi już tylko Ty Czasem się boję, co się ze mną może stać Serce wyrywa się i zaczyna wiać Do Ciebie lecieć chcę przez siedem rzek Choćby przez rok czy wiek Ref.: Chcę być wolny jak wiatr, wolny jak rzeka Płynąć do Ciebie, na nic nie czekać Wolny jak ptak, który po niebie Wciąż leci i leci do Ciebie (6 x) Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

Mimo To - Ruda tańczy jak szalona - tekst piosenki, tłumaczenie piosenki i teledysk. Zobacz słowa utworu Ruda tańczy jak szalona wraz z teledyskiem i tłumaczeniem. Otwórz oczy, otwórz oczy, otwórz oczy, otwórz oczy. Otwórz oczy i pojmij że to co cię otacza to tylko jest gra, a my jesteśmy pionkami w tej grze, otwórz oczy. Ref. Więc weź się w garść wstań na nogi, tempo sto na sto i za wysokie progi, mimo to od tego odbij i złap dystans, siła to rozum, a rozum to siła.
\n\nmimo wiatru w oczy tekst

Check out Ksiega by Fugol on Amazon Music. Stream ad-free or purchase CD's and MP3s now on Amazon.co.uk.

.
  • mo2jglb4jo.pages.dev/192
  • mo2jglb4jo.pages.dev/566
  • mo2jglb4jo.pages.dev/73
  • mo2jglb4jo.pages.dev/750
  • mo2jglb4jo.pages.dev/935
  • mo2jglb4jo.pages.dev/700
  • mo2jglb4jo.pages.dev/37
  • mo2jglb4jo.pages.dev/559
  • mo2jglb4jo.pages.dev/632
  • mo2jglb4jo.pages.dev/191
  • mo2jglb4jo.pages.dev/537
  • mo2jglb4jo.pages.dev/666
  • mo2jglb4jo.pages.dev/982
  • mo2jglb4jo.pages.dev/226
  • mo2jglb4jo.pages.dev/875

    • mimo wiatru w oczy tekst