Szkarlatyna u dzieci najczęściej zaczyna się nagle. Ale od momentu wniknięcia drobnoustroju do organizmu do pojawienia się pierwszych objawów upływa na ogół od 2 do 5 dni. Najczęstsze objawy szkarlatyny (płonicy) u dzieci: gorączka – może być bardzo wysoka, nawet do 40°C. ból brzucha – dziecko może wymiotować.
Choroba Behceta (Adamantiadesa-Behçeta) to rzadka choroba układowa naczyń, na którą cierpi jedynie kilkanaście osób w naszym kraju. Rozpoczyna się niewinnymi aftami w jamie ustnej, a może doprowadzić do zajęcia ośrodkowego układu nerwowego. Jakie są inne objawy choroby Behceta? Czy można ją leczyć? Choroba Behceta (Adamantiadesa-Behçeta) to rzadka choroba układowa naczyń, na którą cierpi jedynie kilkanaście osób w naszym kraju. Spis treściChoroba Behceta: przyczynyChoroba Behceta: objawyChoroba Behceta: diagnostykaChoroba Behceta: leczenieChoroba Behceta: rokowanie Choroba Behceta to układowe zapalenie naczyń, z charakterystycznymi nawracającymi zmianami na skórze i śluzówkach. Nazwa choroby pochodzi od nazwiska tureckiego dermatologa Hulusi Behçet, który stwierdził objawy tego schorzenia u jednego ze swoich pacjentów. w 1936 roku opisał jego symptomy jako nową jednostkę chorobową w Archives of Skin and Veneral Diseases. W 1947 roku oficjalnie przyjęto nazwę podczas Międzynarodowego Kongresu Dermatologicznego w Genewie. Częstość występowania choroby Behceta zależna jest od regionu geograficznego. Największą zapadalność obserwuje się w krajach leżących wzdłuż tzw. szlaku jedwabnego, tj. znanej od starożytności drogi handlowej, którą przewożono jedwab i inne produkty z Chin i Japonii do Europy. Pierwsze objawy manifestują się typowo w 3-4 dekadzie życia. Wśród chorych z Japonii, Korei i Niemczech przeważają kobiety, podczas gdy w krajach Środkowego Wschodu dominują mężczyźni. W Polsce jest to rzadka jednostka chorobowa, do tej pory opisano tylko kilkanaście przypadków, a zapadalność jest podobna u obu płci. Faktyczna liczba chorych może być większa, ponieważ ze względu na trudności diagnostyczne, rozpoznaje się tylko typowe i pełnoobjawowe postacie choroby. Choroba Behceta: przyczyny Przyczyny występowania choroby nadal nie są jednoznacznie określone. Wiele argumentów przemawia za tłem genetycznym schorzenia. Występuje on na określonych obszarach i w określonych populacjach. Ze względu na znaczne nasilenie choroby w społeczności Tureckiej zajmującej się handlem na szlaku jedwabnym, wysnuto teorię, że układ antygenów zgodności tkankowej HLA-B*5101 i HLA-B*5108 predysponuje do występowania zespołu. U chorych obserwuje się również zmiany w układzie immunologicznym: zwiększenie produkcji cytokin prozapalnych, krążących kompleksów immunologicznych, przeciwciał przeciwko komórkom błony śluzowej czy przeciwciał przeciwko komórkom śródbłonka. Nie jest jednak jasne czy są przyczyną czy wtórnym objawem choroby. Rola czynników infekcyjnych w inicjowaniu choroby Behceta nie została potwierdzona, ale pojawiają się głosy, że Streptococcus sanguis i oralis, Saccharomyces cerevisiae oraz wirus opryszczki typu I mogą ją wywołać. Choroba Behceta: objawy Afty w jamie ustnej (97-99%) Zwykle pojawienie się bolesnych aft w jamie ustnej jest pierwszym objawem choroby. Charakterystyczny jest nawrotowy charakter zmian - ponad 3 w ciągu roku- które goją się samoistnie do 3 tygodni bez pozostawienia blizn Owrzodzenia narządów rodnych (85%) U mężczyzn występują na mosznie, u kobiet na wargach sromowych, ale także w pochwie i na szyjce macicy. Są one głębokie, bardzo bolesne i trudne w leczeniu. Często nawracają i w przeciwieństwie do aft w jamie ustnej pozostawiają blizny. Zmiany skórne grudkowo-krostkowe podobne do trądziku (85%) Obserwowane u mężczyzn, zajmują przede wszystkim szyję. Rumień guzowaty (50%) Dotyczy kobiet. Pojawia się na kończynach dolnych i goi się z pozostawieniem przebarwień. Objaw patergii Jest to nadwrażliwość skóry, wywołana nawet najmniejszym uszkodzeniem. Objaw patergii należy do kryteriów rozpoznania choroby Behceta. Można go wywołać nakłuciem igłą lub śródskórnym wstrzyknięciem izotonicznego roztworu chlorku sodowego. W ciągu doby dochodzi do powstania rumieniowatego stwardnienia z następczym gromadzeniem się jałowej ropnej wydzieliny w centrum zmiany. W krajach Bliskiego Wschodu objaw ten może być uznany za patognomoniczny dla choroby Behceta. Objawy oczne (50%) Pacjenci skarżą się na podwójne widzenie, światłowstręt, zaczerwienienie, ból. Stwierdza się zapalenie błony naczyniowej oka oraz stany zapalne siatkówki. Nieleczone dolegliwości oczne mogą przyszłości skutkować rozwojem jaskry, zaćmy czy ślepoty. Zapalenie stawów (40%) Procesem chorobowym może być objęty jeden lub wiele stawów. Zwykle atakowane są duże stawy, rzadko małe, natomiast prawie nigdy stawy krzyżowo-biodrowe. Zapalenie może przybierać postać ostrą lub podostrą. Pacjentom dokucza obrzęk i ból stawów utrudniający poruszanie. Objawy utrzymują się do trzech tygodni po czym samoistnie ustępują. Jednak w części przypadków dochodzi do zmian destrukcyjnych stawów. Zapalenie mięśni Jedynie w pojedynczych przypadkach opisano uogólnione zapalenie mięśni. U niektórych występuje miejscowe zapalenie. Zakrzepica naczyń żylnych (24%) Występuje w zaostrzonych przypadkach choroby. Zmiany w naczyniach Choroba ma charakter układowy i może zająć każde naczynie: małe, średnie i duże. Objawy kliniczne zależą od umiejscowienia i nasilenia procesu zapalnego. W tętnicach następują zwężenia i tętniaki, natomiast w żyłach zakrzepica i żylaki. Zajęcie serca (7-30%) Mogą wystąpić: zaburzenia przewodnictwa, zapalenie osierdzia, a także zapalenie naczyń wieńcowych i objawy choroby niedokrwiennej Zmiany w przewodzie pokarmowym Zwykle dotyczy jelita grubego. Pojawiają się owrzodzenia, które mogą być przyczyną perforacji i zapalenia otrzewnej. Zajęcie OUN (5%) Pojawia się najpóźniej, nawet kilka lat po pojawieniu się aft w jamie ustnej. Określane jest terminem "neuro-Behçeta". Objawy to: bóle głowy, gorączka, dezorientacja, zaburzenia równowagi, udary mózgu. W porównaniu ze zdrową populacją częściej występuje u nich aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zajęcie nerek (3%) Rzadkie w porównaniu z innymi objawami. Choroba Behceta: diagnostyka Rozpoznanie choroby opiera się na obrazie klinicznym, ponieważ nie ma specyficznych badań laboratoryjnych, ani obrazu histopatologicznego. Może pojawić się: niedokrwistość i leukocytoza, przyspieszenie OB, zwiększone stężenie białka C-reaktywnego , immunoglobulin (głównie IgA i składników układu dopełniacza), zaburzenia w układzie krzepnięcia predysponujące do zakrzepicy. Natomiast nie stwierdza się obecności przeciwciał przeciwjądrowych i czynnika reumatoidalnego. W 1990 roku grupa ekspertów - International Study Group for Behçet’s Disease - opracowała kryteria rozpoznania choroby Behceta:1) kryterium główne: owrzodzenia jamy ustnej – małe, duże lub opryszczkopodobne, stwierdzane co najmniej 3 razy w ciągu 12 miesięcy2) kryteria dodatkowe: zmiany w narządzie wzroku: zapalenie tęczówki przednie lub tylne, zapalenie naczyń siatkówki dodatni test uczuleniowy (objaw patergii) – odczytywany po 24–48 godzinach nawracające owrzodzenia narządów płciowych rumień guzowaty, zmiany grudkowo-krostkowe lub przypominające zapalenie mieszków włosowych, guzki trądzikowate u dorosłych nieleczonych kortykosteroidami. Do ustalenia rozpoznania choroby Behceta niezbędne jest spełnienie kryterium (głównego) i co najmniej dwóch kryteriów dodatkowych po wcześniejszym wykluczeniu innych przyczyn. Chorobę Behceta należy różnicować z: zespół Reitera artropatia seronegatywna sarkoidoza postacie układowego zapalenia naczyń Choroba Behceta: leczenie Ze względu na niejasną etiologię choroby, leczenie przyczynowe nie jest możliwe. Pozostaje tylko łagodzenie objawów choroby. Stosowana terapia uzależniona jest od zaawansowania choroby i zajęcia narządów. Leki wykorzystywane w terapii: kortykosteroidy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, azatiopryna, cyklosporyna, sulfasalazyna, kolchicyna, leki przeciwpłytkowe, antykoagulanty, cyklofosfamid, dapson. W przypadkach ograniczonych do skóry wystarczy miejscowe stosowanie leków – kortykosteroidów, antybiotyków. W bardziej nasilonych przypadkach sięga się po mocniejsze leki (cytostatyki, leki immunosupresyjne). Choroba Behceta: rokowanie Schorzenie przebiega z okresami zaostrzeń i remisji. W przypadkach bez zajęcia OUN i płuc, rokowanie jest dobre. Najczęstszą przyczyną zgonów są powikłania neurologiczne, pęknięcia tętniaków oraz zakrzepica naczyń kończyn dolnych.
Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby.
Młody mężczyzna, który pali papierosy, skarży się na drętwienie palców i ma na nich charakterystyczne zmiany, takie jak zasinienie albo trudno gojące się otarcia lub drobne skaleczenia, prawdopodobnie choruje na chorobę Buergera. Powinien niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Wczesna diagnoza oraz leczenie ma ogromne znaczenie – może uchronić od kalectwa. Chorobę Buergera zwykle kojarzymy z miażdżycą. Tymczasem ma z nią niewiele wspólnego. Owszem, objawy są podobne: drętwienie palców, uczucie zimna, chromanie przestankowe, bóle mięśni i owrzodzenia kończyn, ale patomechanizm schorzenia jest zupełnie inny. Inne jest też Buergera zwana również zakrzepowo-zarostowym zapaleniem naczyń krwionośnych jest schorzeniem występującym najczęściej u mężczyzn (96% przypadków) między 20. a 45. rokiem życia. W małych i średnich naczyniach kończyn dochodzi do stanu zapalnego, który doprowadza do martwicy tkanek ściany naczyń krwionośnych i temu powstawanie zakrzepów wewnątrznaczyniowych, które zwężają światło naczyń. Postępujący proces chorobowy może doprowadzić do zupełnego zamknięcia światła naczyniowego. Najczęściej najpierw atakowane są stopy, później pojawiają się również zmiany w naczyniach rąk, a mogą pojawić się w innych częściach ciała. Pomimo postępu w badaniach nad chorobą Buergera, wciąż nie ma jednoznacznego stanowiska co do przyczyny jej powstawania. Są zdania wśród naukowców, że zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń jest chorobą autoimmunologiczną. Znaczy to, że układ odpornościowy zaczyna rozpoznawać komórki ścian naczyniowych jako obce i zaczyna je zwalczać. Prowadzi to do stanu zapalnego i uszkodzenia śródbłonka. W miejscach uszkodzeń powstają nacieki i zgrubienia, które zwężają światło naczynia. Krew z trudem przepływa przez takie naczynia, tworzą się zakrzepy, dochodzi do niedotlenienia i zmian martwiczych. Naczynie ulega zwłóknieniu i zarośnięciu. Jako pierwszy chorobę tę opisał lekarz amerykański Leo Buerger. Zauważył on, że zmiany w naczyniach nie są zmianami miażdżycowymi, a raczej zmianami zapalno-zakrzepowymi. Początkowo choroba nie daje żadnych objawów. Rozwija się cicho i bezboleśnie. Objawy pojawiają się, kiedy naczynia są wyraźnie zmienione, a pierwszym symptomem może być uporczywe, nieuzasadnione uczucie zimna. Później pojawiają się: drętwienie, mrowienie i bolesność w palcach. Stopy spuszczone na dłuższy czas w dół – sinieją. Pojawia się objaw Raynauda, chromanie przestankowe, a następnie zgorzel. Z powodu procesów zanikowych zmniejsza się masa kończyn dolnych. Schorzenie to cechuje się naprzemiennymi okresami wznowy i remisji. Aby uniknąć amputacji kończyn bezwzględnie konieczne jest rzucenie palenia. Jeśli chory nie zrezygnował z palenia papierosów, może wystąpić konieczność amputacji dystalnych odcinków nóg, a nawet amputacji w bliższych odcinkach. Nie pomoże żadna terapia, jeżeli chory będzie dostarczał do organizmu nawet najmniejsze ilości nikotyny. Wypalanie choćby jednego papierosa dziennie, zażywanie preparatów z nikotyną, żucie tytoniu, jak również bierne palenie przyspieszają rozwój choroby. Co ciekawe, choroba Buergera zwykle nie atakuje ludzi leczeniu stosuje się środki przeciwzapalne, przeciwbólowe, rozszerzające naczynia krwionośne oraz przeciwzakrzepowe, a w ostateczności postępowanie chirurgiczne (sympatektomia, angioplastyka, stenty, amputacja).Naturalne środki terapeutyczne:Tytoń powoduje skurcz naczyń krwionośnych i sprzyja nasileniu objawów. Konieczne jest rzucenie palenia i unikanie środowiska osób się, że dużą rolę w patofizjologii schorzenia odgrywa wzrost krzepliwości krwi. Wskazana jest więc dieta uboga w tłuszcz i dbałość o właściwe nawadnianie organizmu, czyli picie odpowiedniej ilości wody. Szczególnie cenne jest też używanie cebuli, która zmniejsza krzepliwość jest odpowiedni ubiór chroniący przed zimnem, szczególnie w obrębie kończyn. Ręce i nogi powinny być przykryte tyloma warstwami odzieży, co tułów, aby zapewnić odpowiednią cyrkulację krwi. Ogólne ochłodzenie ciała powoduje skurcz naczyń krwionośnych i pogarsza stan chorobowy. Zimą należy nosić rękawice i ciepłe nerwowe często nasila ból. Aktywność fizyczna neutralizuje stresy, a także polepsza krążenie krwi. Należy ćwiczyć każdego należy chronić przed urazami i infekcjami; niewskazane jest chodzenie boso. Rany goją się trudniej i łatwiej rozwija się zgorzel, gdyż zmniejszony jest przepływ krwi. Ćwiczenia wspomagają krążenie krwi w tętnicach poprzez naprzemienne napinanie i rozluźnianie mięśni, co powoduje skurcz i rozkurcz naczyń krwionośnych. Aktywność jest również jednym z najważniejszych czynników mających wpływ na powstawanie krążenia obocznego. Powstawanie nowych tętniczek i naczyń włosowatych umożliwia dopływ krwi do obszarów niedokrwionych. Spacer to jedna z najlepszych form aktywności fizycznej, stymulujących przepływ krwi w kończynach dr. Buergera:Leżąc płasko na łóżku, unoś zgiętą nogę w kierunku klatki na brzegu łóżka, wymachuj nogami powyżej jego ruchy obrotowe stóp przez około trzy minuty. Powtarzaj to ćwiczenie przez dwie minuty lub też do wystąpienia leż spokojnie przez 5 te ćwiczenia pięciokrotnie w ciągu dnia, za każdym razem wykonując trzy takie na którym się siedzi, powinno być odpowiednio wysokie, by nie wymuszało zgięcia kolan pod kątem ostrym. Nie należy przesiadywać długo bez powstania i przespacerowania nie powinny nosić ściskających talię pasów ani wysokiego jest spanie na twardym materacu. Miękkie materace mogą sprzyjać zgięciu ciała w biodrach, co upośledza ukrwienie kończyn nie powinni nigdy zakładać nogi na nogę, gdyż powoduje to wzrost ciśnienia w podkolanowych naczyniach krwionośnych. Dobrze jest często rozprostować nogi i ćwiczyć ruchy obrotowe stóp. Rozpoznanie choroby Buergera . Często diagnoza choroby Buergera ma charakter wyłącznie (w przypadkach, gdy niemożność występowania innych chorób z powyższymi objawami). Rozpoznanie zatarcia zapalenia zakrzepicy można postawić w następujących aspektach: Wiek pacjenta jest młodszy niż 40-45 lat; dzień dobry chciałam zapytać panią ponieważ córki torbiel w szyszynce dwa lata temu miała 4x5 mm a teraz ma 7x5 córka ma 9 lat bardzo się martwię a nas lekarz dopiero w październiku nas przyjmie boje się ze córkę operacja czeka w internecie różne rzeczy piszą KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu Neurologia Chirurgia Torbiel Interna Pediatria Dziecko Szyszynka Możliwości leczenia dzieci autystycznych Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, jakie są możliwości leczenia dzieci autystycznych. Lek. Tomasz Stawski Chirurg, Jaworzno 84 poziom zaufania Torbiel nie jest duża i jeśli u dziecka nie występują objawy neurologiczne związane z uciskiem torbieli na sąsiednie struktury mózgowia to nie ma powodu do niepokoju. Można spokojnie poczekać na wizytę kontrolną u lekarza. Specjalista chirurgii ogólnej. 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Torbiel szyszynki w badaniu RMI – odpowiada Lek. Tomasz Stawski Czy torbiel szyszynki jest groźna dla dziecka? – odpowiada Lek. Jerzy Bajko Torbiel szyszynki wyraźnie modelująca górną część blaszki pokrywy – odpowiada Lek. Jerzy Bajko Czy ta torbiel szyszynki może wpływać na zachowanie? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Torbiel szyszynki u 20-letniej osoby – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska Czy torbiel szyszynki może wpływać na zachowanie dziecka? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej Torbiel przegrody przezroczystej u półrocznego dziecka – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek Co znaczy ta zmiana torbielowata w lokalizacji szyszynki? – odpowiada Dr n. med. Anna Błażucka Torbiel w obrębie szyszynki do 7 mm a bóle głowy – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Bóle głowy a torbiel szyszynki – odpowiada Lek. Jacek Ławnicki artykuły Torbiel szyszynki- co to jest, objawy, rozpoznanie i leczenie Torbiel szyszynki to łagodna zmiana nowotworowa w Torbiel kieszonki Rathkego - objawy, leczenie i powikłania Torbiel kieszonki Rathkego jest zmianą, która rozw Matka uratowała życie córki, okłamując lekarzy Zdesperowana matka mieszkająca w Cardiff w Wielkie Nefropatia IgA (określana też terminem choroba Bergera) to najczęstsza postać kłębuszkowego zapalenia nerek. Dotyczy pacjentów w każdym wieku. Na obraz kliniczny składają się przede wszystkim krwiomocz lub nawracający krwinkomocz. Przebieg choroby jest cechą indywidualną. Nawet u 20% pacjentów może dojść do rozwoju schyłkowej
Fot: Cherries / Choroba Buergera, Burgera, zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń – pod tymi tajemniczymi nazwami kryje się rzadko występujące zapalenie naczyń krwionośnych nóg i rąk. Na skutek przebiegu choroby światło żył i tętnic ulega stopniowemu zwężaniu, a nawet całkowitemu zamknięciu. W wyniku tego zajęte miejsca są niedokrwione, co w ciężkich przypadkach może prowadzić do gangreny kończyn i ich amputacji. Choroba Buergera dotyka najczęściej mężczyzn przed 45 rokiem życia posiadających określone predyspozycje genetyczne i używających wyrobów tytoniowych. Jej wczesne objawy mogą łatwo przejść niezauważone. W przebiegu leczenia ważne jest szybkie rozpoznanie choroby, w celu zminimalizowania szkód, jakie może wyrządzić. Choroba Buergera – przyczyny Przyczyny zespołu Buergera nie są do końca jasne. Podejrzewa się, że dużą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne oraz procesy autoimmunologiczne, przez które organizm atakuje własne tkanki. Naukowcom udało się jednak ustalić główne czynniki ryzyka, z których największym jest palenie tytoniu. Choć oszacowano, że najczęściej pojawienie się objawów choroby Buergera występuje u osób palących papierosy, to zażywanie nikotyny w jakiejkolwiek innej formie również znacząco podnosi ryzyko zachorowania. Do innych czynników ryzyka należą miażdżyca oraz cukrzyca. Choroba Buergera – pierwsze objawy Pierwszymi objawami rozwijającego się zapalenia żył jest ból w zajętym miejscu, który może mieć charakter napadowy i ustępować po odpoczynku. Osoba dotknięta tą przypadłością, może również odczuwać zimno lub mrowienie w kończynach, które nasilają się przy ekspozycji na chłód. Powodem do niepokoju są zmiany koloru skóry – blednięcie lub sinienie w obrębie nóg i rąk. Lekarz stawia diagnozę na podstawie wywiadu dotyczącego czynników ryzyka, wyników badania angiograficznego (badanie rentgenowskie naczyń krwionośnych) i nieinwazyjnego testu Allena. Zobacz także: Zapalenie żył powierzchownych i głębokich: objawy, przyczyny, leczenie Choroba Buergera – powikłania Nieleczona choroba Buergera może prowadzić do pogłębiania się niedokrwienia tkanek, zupełnego zamykania światła naczyń oraz silnego bólu. W zaawansowanym stadium choroby powstają trudno gojące się rany na rękach i nogach. Ostatecznie przypadłość ta może prowadzić nawet do gangreny, która jest stanem zagrażającym życiu człowieka i wymaga amputacji dotkniętej przez nią części ciała. Choroba Buergera – leczenie Osoba cierpiąca z powodu choroby Buergera powinna przede wszystkim zaprzestać palenia, a także przyjmowania jakichkolwiek produktów z nikotyną. Należy o tym pamiętać, wybierając leki wspomagające wyjście z nałogu nikotynowego. Farmakoterapia obejmuje podawanie leków zmniejszających krzepliwość krwi oraz przeciwzapalnych i immunosupresyjnych. Zobacz także: Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych lub głębokich – objawy i leczenie Należy również dbać o zdrową dietę – unikać alkoholu oraz pokarmów, które wywołują uczulenie, ponieważ mogą one aktywować procesy zapalne. Warto wdrożyć dietę stosowaną przy miażdżycy, jako że choroba ta może znacznie nasilić objawy zespołu Buergera. Choroba Buergera – leczenie fizjoterapeutyczne Ważnym elementem wspierającym leczenie choroby Buergera jest fizjoterapia, która ma na celu poprawienie ukrwienia w chorych naczyniach krwionośnych, ponowne rozszerzenie naczyń, obniżenie wzmocnionego napięcia mięśni oraz złagodzenie dolegliwości ruchowych. Do wykonywanych zabiegów należą masaże, lecznicze kąpiele i okłady, poddawanie chorej kończyny jonoterapii, promieniowaniu oraz elektrostymulacji. Trening Buergera (ćwiczenia Buergera) Cierpiącym z powodu objawów Choroby Buergera zaleca się wykonywanie specjalnie opracowanego treningu Buergera, który polega na naprzemiennym wykonywaniu ćwiczeń, które prowadzą kolejno do niedokrwienia, przekrwienia i relaksacji kończyn. Metoda ta polega na wykorzystywaniu siły grawitacji, dzięki której naczynia krwionośne są kolejno opróżniane i napełniane. Choroba Buergera – profilaktyka Istotnym czynnikiem w przebiegu choroby Buergera jest profilaktyka występowania nowych stanów zapalnych. Oprócz zaprzestania palenia tytoniu, zaleca się: aktywny tryb życia (spacery, jazdę na rowerze), zdrową dietę, dbanie o higienę stóp, zrezygnowanie z ciasnych i nieprzewiewnych butów, unikanie stresu. Życie z chorobą Buergera Choroba Buergera może w znacznym stopniu obniżyć komfort życia cierpiącej na nią osoby oraz doprowadzić do ciężkich powikłań, takich jak utrata kończyn czy stan zagrożenia życia wywołany wtórnym zakażeniem tkanek. Dzięki badaniu czynników ryzyka ustalono, że wielką rolę w przebiegu choroby odgrywa właściwa profilaktyka. Żeby nie dopuścić do ciężkich powikłań należy definitywnie zaprzestać palenia oraz stosować się do zaleceń lekarza. Dzięki zdobyczom nowoczesnej medycyny i fizjoterapii wiele osób jest w stanie powrócić do normalnego życia. Zobacz film: Interpretacja wyników morfologii. Źródło: Dzień Dobry TVN
Z jakimi zaburzeniami mylona jest najczęściej choroba dwubiegunowa u dzieci i młodzieży? Choroba ta jest mylona z wieloma stanami zarówno somatycznymi, jak i psychiatrycznymi. Spośród tych ostatnich przede wszystkim jest to depresja, gdyż w obrazie choroby dwubiegunowej w populacji pediatrycznej najczęstsze są właśnie epizody
Choroba Buergera to inaczej zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic. Choroba ta objawia się odcinkowym, wielomiejscowym zapaleniem obwodowych tętnic i żył. Dotyka ona najczęściej mężczyzn po 20 roku życia, ale przed ukończeniem 40 roku życia palących ona związana głównie z tytoniem, więc nie tylko palenie, ale również żucie tytoniu czy terapia antynikotynowa w postaci plastrów może wpływać na rozwój tej choroby. Nie należy mylić choroby Buergera z miażdżycą naczyń obwodowych kończyn. Skutkiem tego schorzenia jest zwężenie światła tętnic i żył co powoduje słaby przepływ krwi. W konsekwencji komórki nie są prawidłowo dotlenione, jak również nie są dostarczane składniki odżywcze we właściwych choroby Buergera szuka się w różnych czynnikach, przy czym nie ma jednego konkretnego objawu, który jednoznacznie sugerowałby to schorzenie. Natomiast medycyna wypracowała zbiór czynników, które znacznie podnoszą szansę na ta ma podłoże genetyczne, wpływają na nią czynniki zapalne, autoimmunologiczne, jako główny powód choroby wymienia się palenie papierosów. Dodatkowo jest to choroba osób młodych, w przeważającej większości mężczyzn. Ponadto przyczyną choroby Buergera może być miażdżyca naczyń, zapalenie tkanki łącznej, stresowe Buergera – objawyPodczas choroby Buergera światło tętnic zwęża się a w dalszych etapach zamyka. Dotyczy to zazwyczaj mniejszych tętnic kończyn dolnych. Objawy czasowo ustają lub nasilają się a ból związany jest niedokrwieniem poprzez zaburzenia w chorobie Buergera osoba chora odczuwa narastający i nawracający ból kończyn dolnych, który występuje podczas nawet lekkiego wysiłku a znika po odpoczynku. Charakterystyczna jest bladość oraz pojawianie się sinicy, tam gdzie krew nie krąży prawidłowo, jak również mrowienie kończyn dolnych, na które działają niskie zaawansowanej fazie choroby występują rany na palcach stóp lub dłoni, które nie goją się lub zachodzą trudności w wygojeniu. Owrzodzenia tego typu pojawiają się w skutek zranień lub otarć. O poważnym stanie chorego mogą także świadczyć zaniki mięśniowe jak również zator powodujący całkowite zamknięcie drogi przepływu krwi do kończyn, co może zakończyć się rozpoznać chorobę Buergera?W przypadku wystąpienia wyżej wymienionych objawów należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, którego zadaniem jest przeprowadzenie wywiadu i zlecenie odpowiednich badań. Pod pojęciem „odpowiednie badania” należy umieścić badanie poziomu hemoglobiny tlenkowęglowej we krwi, jeżeli przeprowadzona diagnostyka wykaże wysokie stężenie danej hemoglobiny, oznacza to, że pacjent przez długi czas miał styczność z dymem należy wykonać test Allena, który pozwala na stwierdzenie, czy choroba dotyka tętnic kończyn górnych. Jest to badanie nieinwazyjne, które polega na uciśnięciu tętnicy łokciowej i promieniowej oraz uniesienie ręki jak najwyżej. Prawidłowe krążenie można potwierdzić, gdy po zwolnieniu uścisku dłoń pozostaje blada przez krócej niż czternaście sekund. W przypadku przekroczenia granicy czternastu sekund należy stwierdzić, że występuje niewłaściwe unaczynienie krokami w kierunku rozpoznania choroby Buergera jest arteriografia, dokonanie pomiaru ciśnienia krwi podczas USG, jak również badanie wycinka żyły. Podstawową czynnością jest wykazanie, że objawy nie są powodem innych chorób, np. cukrzycy, miażdżycy, zatorowości. Ostateczna diagnoza jest stawiana po wykonaniu angiografii. Badanie to pozwala dostrzec, w których miejscach krew ma zamkniętą drogę przepływu oraz występowanie krążenia Buergera – leczeniePodstawową zasadą leczenia choroby Buergera jest konieczność rzucenia palenia. Terapia antynikotynowa jest niezbędna w celu zapobiegnięcia rozwojowi a także remisji choroby. Uniknięcie choroby Buergera jest możliwe a mianowicie nie należy chodzić w ciasnym oraz niewentylowanym obuwiu, nie wystawiać kończyn na działanie niskich temperatur, nie stosować nadmiernej aktywności fizycznej angażującej przypadku zachorowania należy wprowadzić terapię farmakologiczną. Choremu podaje się leki przeciwzakrzepowe, kwas acetylosalicylowy, pochodne heparyny jak i samą heparynę lub leki powodujące rozszerzenie światła naczyń krwionośnych. W ostrych fazach choroby Buergera leczenie sprowadza się do nakładania opatrunków nasączonych solą fizjologiczną na rany i bardzo ciężkich przypadkach zachodzi konieczność leczenia operacyjnego. Często niezbędne jest zastosowania sympatektomii. Jest to zabieg, który doprowadza do destrukcji nerwów układu parasympatycznego. Jego celem jest podniesienie ilości przepływu krwi przy jednoczesnym zmniejszeniu odczuwania bólu. W niektórych przypadkach konieczne są przeszczepy z własnych tkanek lub wszczepienie sztucznych protez należy podejmować decyzji o amputacji zbyt wcześnie. Powinno się wykorzystać wszelkie inne środki pomocy a w przypadku konieczności dokonania amputacji należ oddzielać jak najbardziej dystalne części kończyn. Martwicę oddziela się najczęściej w sposób mechaniczny lub próbuje się otrzymać skutek oddzielenia, w sposób samoistny, poprzez stosowanie preparatów.
Dr n. med. Adam Wiszniewski. Chirurg, Chirurg naczyniowy, Proktolog. Centrum Medyczne Wałbrzyska 46. Dr n. med. Adam Wiszniewski jest chirurgiem i chirurgiem naczyniowym. Przyjmuje Pacjentów od 16 roku życia. Prowadzi konsultacje w Centrum Medycznym Damiana przy ulicy Wałbrzyskiej 46 w Warszawie. Czytaj więcej.
Choroba Burgera to zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic. Jej przyczyny nie są dobrze poznane, ale uczeni przypuszczają, że u jej podłoża leżą zaburzenia immunologiczne. Jakie są przyczyny, objawy i leczenie choroby Burgera? Choroba Burgera to zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic. Zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic jest schorzeniem, które rzadko upośledza układ krążenia. Niemniej w Polsce 3 procent osób trafiających do szpitala z powodu niedokrwienia kończyn cierpi na chorobę Burgera. Zwykle są to mężczyźni między 20. a 40. rokiem życia, którzy palą papierosy. Nikotynizm jest przyczyną choroby w 90 proc. przypadków, ale taki sam wpływ na naczynia mają tabletki i plastry z nikotyną. Przyczyną choroby bywa też stan zapalny lub skłonność genetyczna. Pocieszające jest to, że choroba ma tendencję do samoistnego ustępowania po roku życia. Choroba Burgera powoduje zakrzepy w naczyniach i tętnicach Choroba Buergera powoduje powstawanie wewnątrz naczyń licznych zakrzepów, które stopniowo ulegają włóknieniu i doprowadzają do całkowitego zamknięcia naczynia. Takie zmiany najczęściej zachodzą w tętnicach kończyn dolnych, rzadziej górnych, a także w naczyniach mózgowych, wieńcowych, trzewnych czy nerkowych. Cechą choroby jest i to, że poza tętnicami zajmuje ona również żyły i nerwy. Choroba Burgera: objawy Objawem choroby Buergera jest ból, który pojawia się w miejscu nieprawidłowego krążenia, sine zabarwienie skóry i obniżenie temperatury w tej okolicy ciała. Ból, określany jako napadowy lub strzelający, jest związany z niedotlenieniem, co prowadzi do zakwaszenia tkanek. Może też świadczyć o uszkodzeniu nerwów. Niektórzy chorzy skarżą się, że ból stóp pojawia się po wysiłku, np. dłuższym chodzeniu. Poza tym niedokrwienie zwiększa wrażliwość stóp na zimno, a skóra na palcach może mieć sinoczerwone zabarwienie. W miejscach, do których nie dociera właściwa porcja krwi i niesionego przez nią tlenu, łatwo tworzą się choroba nie jest leczona, z czasem dochodzi do całkowitego niedotlenienia tkanek i ich martwicy, czego następstwem jest – niestety – amputacja. Zwykle kończy się na amputacji części lub całych palców stopy, a przy bardziej zaawansowanej chorobie – większych fragmentów nogi. Choroba Burgera: diagnoza Stawiając diagnozę, lekarz bierze pod uwagę wiek pacjenta oraz jego nałogi. Musi się upewnić, że występujące objawy nie są związane z inną chorobą, np. cukrzycą, miażdżycą, zatorowością czy sklerodermią. Jednym z podstawowych badań jest sprawdzenie, czy na tętnicach (piszczelowych, grzbietowych stopy, podkolanowych, łokciowych) jest wyczuwalne tętno. Lekarz zleca także badania laboratoryjne. Jeśli wynik wskazuje przyśpieszone OB oraz podwyższone stężenie fibrynogenu (białko osocza krwi wytwarzane w wątrobie) i CRP (białko ostrej fazy, którego wysokie stężenie we krwi świadczy o zakażeniu, zapaleniu, urazie lub zawale serca) – może podejrzewać chorobę Buergera. Badanie dopplerowskie służy jedynie do wykluczenia istnienia miażdżycy. Ostateczne rozpoznanie stawia się po wykonaniu angiografii, która uwidacznia miejsca zamknięcia tętnic i występowanie krążenia obocznego, czyli istnienie żył o charakterystycznym korkociągowatym kształcie. Jak w chorobie Burgera uratować nogi przed amputacją? Podstawą kuracji jest zaprzestanie palenia papierosów. Pacjent powinien chronić stopy i dłonie (dystalne części ciała) przed zimnem, uciskiem i urazami. Rzucenie palenia jest szczególnie ważne dla osób, które mają owrzodzenia. Odstawienie papierosów sprzyja gojeniu się ran, a powrót do nałogu wiąże się z powstaniem kolejnych ognisk niedokrwienia, czyli zaostrzenia choroby. Owrzodzenia leczy się lekami antyseptycznymi i specjalnymi opatrunkami. Tkanki, które uległy martwicy, usuwa się mechanicznie lub dąży do ich samoistnego oddzielenia się poprzez nakładanie na ranę specjalistycznych preparatów. Ból zwalczany jest lekami, w ciężkich stanach stosuje się opioidy, a także znieczulenie nadoponowe. Leczenie farmakologiczne choroby Burgera polega na przyjmowaniu leków zmniejszających krzepliwość krwi (ASA 75–150 mg/dobę) i poprawiających przepływ naczyniowy. Leczenie chirurgiczne sprowadza się do wykonania protez naczyniowych, w ostateczności amputacji części kończyn. miesięcznik "Zdrowie"
Dlatego też często używa się określenia „kandydoza przełyku”. Choroba ta jest typowa dla osób o obniżonej odporności. Rozwija się m.in. u osób przyjmujących leki osłabiające działanie układu odpornościowego, takie jak: sterydy, immunosupresanty stosowane przy przeszczepach, niektóre statyki i leki przeciwnowotworowe. fot. JenkoAtaman/AdobeStock Opublikowano: 13:15Aktualizacja: 10:53 Choroba zakrzepowo-zarostowa tętnic i żył, znana jako choroba Buergera, prowadzi do stopniowego i pogłębiającego się zwężania światła naczyń i ich niedrożności. Powstające zmiany są wynikiem toczącego się stanu zapalnego żył i tętnic, który powoduje pojawienie się zakrzepów. Przyczyna choroby nie jest do końca znana. Dotyka głównie mężczyzn w przedziale wiekowym między 20. a 40. rokiem życia. Choroba Buergera – przyczyny i źródła rozwojuObjawy choroby BuergeraChoroba Buergera – leczenie i rokowania Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Choroba Buergera, czyli zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń, to choroba o nieznanej przyczynie, dotykająca nierzadko osoby młode. Występuje najczęściej u osób palących papierosy i używających plastrów nikotynowych. Prowadzi do zmniejszenia drożności żył i tętnic, szczególnie w kończynach dolnych. Za czynnik sprawczy rozwoju choroby wskazuje się szkodliwy wpływ nikotyny i substancji smolistych zawartych w tytoniu. Przez wiele osób mylona jest z miażdżycą. W przeciwieństwie do niej choroba Buergera prowadzi do zrastania się śródbłonka wyścielającego naczynia i żyły, co utrudnia prawidłowy przepływ krwi i prowadzi do niedotlenienia tkanek. Choroba Buergera – przyczyny i źródła rozwoju Przyczyny rozwoju choroby nie są do końca znane. Z racji, iż dotyka osoby palące, jako główne źródło jej rozwoju podaje się nikotynę. Stawiane przez lekarzy hipotezy odnośnie do powstania ognisk chorobowych dotyczą predyspozycji genetycznych, autoimmunologii lub stresującego trybu życia. Choroba Buergera jest ostatnim stadium stanów zapalnych i powstających zakrzepów tętnic i żył. Rozpoznanie choroby stwierdza się na podstawie wywiadu z pacjentem i badań uzupełniających. W diagnostyce najważniejsze jest przede wszystkim wykluczenie innych chorób dających podobne objawy, np. toczeń, cukrzyca, miażdżyca, zatorowość. Badaniem potwierdzającym chorobę Buergera jest angiografia. To rodzaj tomografii, który pozwala zobrazować wnętrze żył, tętnic i naczyń krwionośnych. Badanie to daje podgląd na drożność naczyń i potwierdza ewentualną zatorowość i zwężenie światła. Dodatkowo wykonuje się USG w celu ustalenia ciśnienia krwi. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność WIMIN Odporność, 30 kaps. 59,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Odporność Naturell Immuno Kids, 10 saszetek 14,99 zł Choroba rozwija się stopniowo i towarzyszą jej narastające objawy. Pogłębiające się zwężanie światła żył i tętnic kończyn dolnych objawia się bólem i uczuciem zimna. W wyniku niedotlenienia tkanek stany zapalne mogą objąć również nerwy. U osób dotkniętych chorobą stwierdza się występowanie sinicy, bladości, uczucia mrowienia i drętwienia kończyn dolnych. Dolegliwości mają charakter napadowy i krótkotrwały. W zaawansowanym stadium na skórze mogą pojawić się owrzodzenia, wybroczyny i postępująca martwica. Objawy choroby Buergera mogą być rozłożone na okres kilku lat i nawracać regularnie w różnym stopniu zaognienia. Zobacz także Choroba Buergera – leczenie i rokowania Osoby, u których stwierdzono pierwsze objawy chorobowe, powinny zrezygnować z palenia papierosów i stosowania plastrów nikotynowych. To kluczowy krok w zatrzymaniu rozwoju choroby. Leczenie farmakologiczne skupia się głównie na minimalizowaniu jej skutków ubocznych (dolegliwości bólowych). Leki, które przyjmuje chory, mają za zadaniu uchronić kończyny przed trwałymi urazami, np. owrzodzeniem. Powstałe na skórze zmiany i otwarte rany leczy się za pomocą miejscowych środków przeciwzapalnych w formie opatrunków. Zmiany świadczące o początkach martwicy zatrzymywane są za pomocą antybiotyków. Dodatkowo podawane są leki obkurczające naczynia i niesteroidowe leki przeciwzapalne. W związku z tym, iż choroba powoduje powstawanie zakrzepów i zatorów, lekarz przepisuje środki o działaniu przeciwkrzepliwym i przeciwpłytkowym. W zaawansowanych przypadkach konieczne może być leczenie chirurgiczne polegające na usuwaniu powstałych w żyłach i tętnicach zrostów i skrzepów. Leczenie powinno być również wspierane przez zbilansowaną i zdrową dietę opartą o produkty niskotłuszczowe. Należy zadbać o obecność w jadłospisie pokarmów wspomagających krew, czerwone mięso, drób, ryby, jaja, zielone warzywa, rośliny strączkowe, jagody, orzechy. Dodatkowo w codziennej diecie nie powinno zabraknąć owoców i warzyw bogatych w witaminę C, która chroni krwinki czerwone. Aby zachować jak najdłuższą żywotność krwinek i usprawnić ich produkcję, należy jeść produkty bogate w witaminy B2, B12 i E. Choroba Buergera uznawana jest za nieuleczalną, jednak dającą się spowolnić. Dlatego kluczowa jest szybka reakcja i zgłoszenie się do lekarza w przypadku wystąpienia przynajmniej jednego z niepokojących objawów. W porę wprowadzone leczenie i stosowanie się do zdrowego trybu życia pozwoli zminimalizować dolegliwości bólowe i zapobiec powstaniu martwicy. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Emilia Kruszewska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy
Ręce i stopy mogą wystąpić mrowienie na wczesnych etapach . Choroba Buergera jest postępującą chorobą , a większe powierzchnie ramion i nóg również stają się dotknięty zmniejszenie przepływu krwi i objawów bólowych . Obrzęk Katowice Katowice . Pacjenci z doświadczeniem choroby Buergera obrzęk rąk i stóp , zgodnie z Mayo
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 08:11 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 5 minut Nieuleczalna choroba dziecka budzi powszechny sprzeciw, a dla rodziców zawsze jest szokiem. Może przyjść w każdej chwili, w momencie narodzin albo po trzecich urodzinach. Oto najgroźniejsze choroby, które zabierają młodych pacjentów przedwcześnie. Africa Studio / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) Zespół Edwardsa Mukowiscydoza Rdzeniak zarodkowy (medulloblastoma, MB) Zespół Patau Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) To uwarunkowana genetycznie choroba układu nerwowego, powodująca osłabienie i zanik mięśni. W zależności od czasu wystąpienia pierwszych objawów wyróżnia się kilka postaci: * rdzeniowy zanik mięśni typu I, inaczej choroba Werdniga i Hoffmana ujawniający się do 6 miesiąca życia, * rdzeniowy zanik mięśni typu II, inaczej choroba Dubowitza ujawniający się między 6, a 12 miesiącem życia, * rdzeniowy zanik mięśni typu III, inaczej choroba Kugelberga i Welander, ujawniający się po 12. miesiącu życia Im wcześniej wystąpią pierwsze objawy, tym choroba ma cięższy przebieg. W typie I dziecko nigdy nie osiąga zdolności samodzielnego siedzenia. W typie II dziecko nie chodzi, rozwijają się przykurcze stawowe oraz skrzywienia kręgosłupa, natomiast w typie III pojawiają się trudności z wchodzeniem po schodach i wstawaniem z pozycji siedzącej. Do czasu wprowadzenia nowoczesnych metod opieki oddechowej i leczenia farmakologicznego SMA była najczęstszą genetyczną przyczyną śmierci dzieci do drugiego roku życia. Rdzeniowy zanik mięśni (SMA) Zespół Edwardsa Częściej dotyka dzieci kobiet rodzących po 35 roku życia. Ponad 90 proc. płodów z zespołem Edwardsa ulega poronieniu samoistnemu. Wśród żywo urodzonych większość stanowią dziewczynki. Noworodki mają niską masę urodzeniową i wykazują liczne cechy dysmorficzne (kształt głowy z małą bródką i wypukłą potylicą, szeroki rozstaw oczu, zniekształcone małżowiny uszne). Charakterystyczne jest ułożenie dłoni - w zaciśniętych pięściach palec wskazujący i piąty nachodzą na pozostałe palce. Bardzo często współistnieją wady rozwojowe serca (najczęstsza przyczyna zgonu), przewodu pokarmowego i nerek. Dzieci z zespołem Edwardsa wymagają całodobowej specjalistycznej opieki ze względu na częste występowanie u nich zachłystowego zapalenia płuc, obecność bezdechów, wady serca i obniżoną odporność. Rokowania są niekorzystne - tylko kilka procent małych pacjentów przeżywa rok, a w pojedynczych przypadkach przeżycie jest dłuższe. Zespół Edwardsa Mukowiscydoza To choroba genetyczna spowodowana mutacją genu odpowiedzialnego za syntezę błonowego kanału chlorkowego CFTR. W rezultacie organizm chorego wytwarza nadmiernie lepki śluz, który powoduje zaburzenia we wszystkich narządach posiadających gruczoły śluzowe (głównie w układzie oddechowym, pokarmowym i rozrodczym). Potocznie mówi się, że osoby cierpiące na mukowiscydozę „toną od środka”. W przypadku układu oddechowego nadmierna produkcja gęstego śluzu sprawia, że zaczyna on zalegać w oskrzelach i staje się doskonałym podłożem dla rozwoju bakterii. Rodzice i lekarze: mukowiscydoza dotyka całej rodziny Chorym towarzyszy uciążliwy kaszel i duszność, a nawracające zapalenia oskrzeli i płuc, prowadzą z biegiem czasu do rozstrzenia oskrzeli i włóknienia płuc. W układzie pokarmowym lepki śluz blokuje przede wszystkim przewody trzustkowe, przez co przyjmowane pokarmy są niedostatecznie wchłaniane. To wpływa na opóźnienie rozwoju fizycznego chorego (niedobór masy i wzrostu), upośledzenie rozwoju mięśni oraz nadmierną męczliwość przy wysiłku fizycznym. Choroba niszczy też układ kostny. Wielu pacjentów cierpi na zaawansowaną osteoporozę, w związku z upośledzeniem wchłaniania witaminy D. Mukowiscydoza jest chorobą śmiertelną, a jej terapia opiera się głównie na łagodzeniu objawów. W naszym kraju mediana wieku wynosi około 24 lata. Rdzeniak zarodkowy (medulloblastoma, MB) Jest jednym z najczęściej występujących u dzieci złośliwych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Ma czwarty, najwyższych stopień złośliwości, co oznacza najgorsze rokowania. Rdzeniak zwykle lokuje się w móżdżku i szybko daje przerzuty drogą płynu mózgowo-rdzeniowego w obrębie przestrzeni podpajęczynówkowej kanału kręgowego i mózgu. Szczyt zachorowań przypada w dwóch okresach: w wieku 3-4 oraz 5-9 lat - prawie 65 proc. pacjentów stanowią chłopcy. Medulloblasatoma: moja nowa droga życia Wczesne objawy choroby są niecharakterystyczne i często przypominają infekcję: uporczywy ból głowy, nudności i wymioty, powiększone węzły chłonne, płaczliwość, ospałość. Uszkodzenie móżdżku powoduje symptomy związane z ruchem - widoczny jest brak precyzji, pojawiają się nieskoordynowane i niezgrane ruchy. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest operacja. Terapię rozszerza się o radioterapię oraz chemioterapię. Pomimo zastosowania całościowego leczenia, prawie połowa pacjentów umiera we wczesnej fazie nawrotu nowotworu. Co więcej większość wyleczonych cierpi z powodu powikłań neurologicznych jako następstwa zastosowanego leczenia. Zespół Patau Inaczej trisomia chromosomu 13 to zespół złożonych wad wrodzonych, którego przyczyną jest obecność dodatkowej, trzeciej, kopii chromosomu 13. w DNA. Podobnie jak zespół Edwardsa ryzyko pojawienia się choroby wzrasta u kobiet, które zdecydowały się urodzić dziecko po 35. lub 40. roku życia. Do najczęstszych i najbardziej charakterystycznych objawów trisomii chromosomu 13 należą: niska masa urodzeniowa, małogłowie, ubytek skóry skalpu, rozszczep wargi i/lub podniebienia, ciężkie wady wzroku, anomalie kończyn. Zespół Pataua (zespół Patau) - trisomia chromosomu 13 Rokowania są bardzo niepomyślne - w związku z współistnieniem wad wrodzonych (wady serca, nerek, wady rozwojowe mózgowia i cewy nerwowej) większość dzieci z zespołem Patau umiera w przeciągu kliku dni lub tygodni od narodzin. Ponad 90 proc. nie dożywa końca pierwszego roku życia, a tylko około 5 proc. pacjentów osiąga wiek trzech lat. Ze względu na różnorodność objawów, leczenie uzależnione jest od stanu zdrowia dziecka. Konieczna może się okazać operacja rozszczepionej wargi lub rozszczepionego podniebienia czy wady serca. W leczeniu objawowym ogromną rolę odgrywa fizykoterapia. Przeczytaj także: Pięć najczęstszych nowotworów u dzieci ”Państwa dziecko ma cukrzycę”. Tak naprawdę choruje cała rodzina Choroba zabijała tysiące dzieci rocznie. Teraz powraca Przez długi czas nie mogłeś znaleźć przyczyny swoich dolegliwości? Chcesz nam opowiedzieć swoją historię? Napisz na adres listy@ #RazemMożemyWięcej Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. dziecko choroby dzieci mukowiscydoza zespół Pataua wady genetyczne Kim była Tyfusowa Mary - najgroźniejsza kobieta Ameryki? Zabijała, nie mając o tym pojęcia. Gdy dowiedziała się, że jest zagrożeniem – zbiegła. Była nosicielką groźnej bakterii, ale nie chciała poddać się kwarantannie.... Paulina Wójtowicz Wścieklizna - jedna z najgroźniejszych chorób. Zabija niemal w 100 proc. Jak się chronić? Na Mazowszu przybywa przypadków wścieklizny wśród zwierząt. Od początku roku wykryto już 22 przypadki. Zagrożenia nie wolno ignorować — wścieklizna to jedna z... Monika Mikołajska Siedem najgroźniejszych wirusów świata Od wybuchu epidemii na początku lat 80. ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) zabił ok. 40 mln osób na całym świecie. Nie jest jednak jedyną cząsteczką... Zuzanna Opolska Moderna szuka nowych szczepionek. Chodzi o 15 najgroźniejszych wirusów Moderna pracuje nad szczepionkami przeciw najgroźniejszym wirusom i patogenom. Do 2025 r. firma chce rozpocząć testy preparatów na ludziach. To wszystko, aby być... Adrian Dąbek To może wywołać nową pandemię. Najgroźniejsze wirusy wg WHO [NOWA PANDEMIA?] O zagrożeniu nową epidemią Światowa Organizacja Zdrowia ostrzegała na długo przed pojawieniem się koronawirusa SARS-CoV-2. COVID-19 wywrócił nasze życie do góry... Sylwia Stachura Nietoperz zaraził go jedną z najgroźniejszych chorób – wścieklizną. Odmówił leczenia Wzgardził współczesną medycyną i umarł. 80-letni mieszkaniec amerykańskiego Lake County zmarł po tym, jak odmówił leczenia po zachorowaniu na wściekliznę. W USA... Tomasz Gdaniec Najgroźniejsze warianty COVID-19. Ile ich jest? Nowy wariant koronawirusa, nazwany IHU, wykryto w grudniu we Francji. Nie został jeszcze uznany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) ani Europejskie Centrum... Adrian Dąbek Pięć najgroźniejszych dla małych dzieci i seniorów wirusów. Jak uniknąć zachorowania? Infekcje wirusowe są w szczególności niebezpieczne dla niemowląt i seniorów. W tym pierwszym przypadku układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni wykształcony,... Delta to najgroźniejszy wariant koronawirusa. Kiedy osiągnie szczytową sprawność i przestanie mutować? Żaden wykryty do tej pory wariant koronawirusa nie jest bardziej niepokojący niż Delta, szczep zidentyfikowany po raz pierwszy w Indiach w lutym br.... Beata Michalik Najgroźniejsze warianty koronawirusa. Co o nich wiemy? Za nami ponad rok pandemii koronawirusa. O podstawowym wariancie "chińskim" COVID-19 już mało kto pamięta, do tej pory pojawiło się bardzo wiele szczepów, z... Adrian Dąbek
Buerger’s disease symptoms develop slowly over time. Symptoms include: Hand or foot pain (burning or tingling feeling). Sores on toes or fingers. Ankle, foot or leg pain when you walk. Raynaud’s syndrome. Skin color or texture change. Other Buerger’s disease symptoms may happen after you’ve had it for a while.
.
  • mo2jglb4jo.pages.dev/334
  • mo2jglb4jo.pages.dev/135
  • mo2jglb4jo.pages.dev/943
  • mo2jglb4jo.pages.dev/856
  • mo2jglb4jo.pages.dev/760
  • mo2jglb4jo.pages.dev/783
  • mo2jglb4jo.pages.dev/953
  • mo2jglb4jo.pages.dev/869
  • mo2jglb4jo.pages.dev/563
  • mo2jglb4jo.pages.dev/586
  • mo2jglb4jo.pages.dev/785
  • mo2jglb4jo.pages.dev/736
  • mo2jglb4jo.pages.dev/686
  • mo2jglb4jo.pages.dev/869
  • mo2jglb4jo.pages.dev/439

    • choroba buergera u dzieci